Nieznajomy zostawił niebieskie pudełko na moim stoliku w kawiarni i powiedział, że będzie mi potrzebne dziś wieczorem

Hall odszedł.

Ruszyłem w stronę domu, nie spiesząc się, rozkoszując się zimnym lutowym powietrzem i chrupnięciem śniegu pod butami.

Gospodarstwo pod białym kocem wyglądało spokojnie, niemal jak wtedy, gdy Mark i ja odziedziczyliśmy je dziesiątki lat wcześniej.

Tak wiele się zmieniło.

Tak wiele zostało utracone.

Ale nie wszystko.

Kiedy wszedłem, Sarah była w kuchni i mieszała coś na kuchence. Zapach – jej gulaszu wołowego – otulał mnie niczym kojący balsam.

Wprowadziła się do domu dwa tygodnie po aresztowaniach, twierdząc, że potrzebuje zmiany otoczenia i porzucenia Bostonu.

Oboje znaliśmy prawdziwy powód.

Nie chciała, żebym był sam.

Byłem wdzięczny.

„Przyszła poczta” – powiedziała, kiwając głową w stronę stołu. „W tym coś z biura prokuratora okręgowego”.

Podniosłem oficjalną kopertę, wiedząc dokładnie, co się w niej znajduje.

Ugoda.

Adwokaci Timothy’ego prowadzili negocjacje.

W środku znajdowało się podsumowanie.

Timothy Whitmore zgodził się przyznać się do winy w sprawie o spisek i złożyć zeznania przeciwko Diane i pozostałym członkom organizacji Klova.

W zamian jego wyrok zostałby skrócony do dwunastu lat, z możliwością zwolnienia warunkowego po ośmiu latach.

Osiem lat później zobaczę mojego syna poza murami więzienia.

Do dokumentu dołączona była odręczna notatka od prawnika Timothy’ego.

Twój syn poprosił mnie, żebym przekazał, że rozumie, jeśli nie chcesz go odwiedzić. Wie, że nie ma prawa prosić o wybaczenie, ale chce, żebyś wiedział, że myśli o tobie każdego dnia i jest głęboko zasmucony bólem, który ci sprawił.

Ostrożnie odłożyłem list.

„Zamierzasz go odwiedzić?” zapytała łagodnie Sarah.

„Nie wiem” – przyznałem. „Jeszcze nie. Może kiedyś”.

„Kiedy mniej boli?” zapytała Sarah.

„Może” – powiedziałem.

Sarah westchnęła.

„Jeśli to cokolwiek znaczy” – powiedziała – „myślę, że Mark chciałby, żebyś mu w końcu wybaczyła. Nie zapomniała. Ale wybaczyła”.

„Mark miał większe serce niż ja” – mruknęłam.

„Nie” – powiedziała stanowczo Sarah. „Masz to samo serce. Po prostu realistycznie oceniasz, ile czasu zajmuje leczenie. Jest w tym mądrość”.

Pozostałe listy były łatwiejsze.

Notatka z podziękowaniami od Ward, która otrzymała awans za swoją pracę.

Aktualizacja od lokalnego towarzystwa historycznego dotycząca dokumentowania historii farmy.

Oraz oficjalne pismo od Pinnacle Holdings, w którym firma wycofuje ofertę zakupu nieruchomości i przeprasza za wszelkie niedogodności.

Wtedy już wiedziałem, że Pinnacle Holdings to przedsiębiorstwo-wydmowienie powiązane z organizacją Klova.

Plan rozwoju był przykrywką – próbą zalegalizowania transferu i zatarcia dowodów.

Zaplanowali kupić ziemię, zburzyć wszystko i na nowo zbudować zamknięty system jaskiń.

Zadziałałoby.

Gdyby Mark nie był tak ostrożnym i dokładnym człowiekiem.

Gdyby nie zauważył śladów opon tam, gdzie ich nie było.

Gdyby nie wybrał prawdy zamiast milczenia.

Tydzień później pojechałem do miasta na spotkanie z Robertem Castellano.

Przyleciał specjalnie z Nowego Jorku, żeby się ze mną spotkać, twierdząc, że są sprawy, które musimy omówić osobiście.

Jego tymczasowe biuro mieściło się w przebudowanym wiktoriańskim domu niedaleko miejskiego rynku.

Przywitał mnie serdecznie, ściskając mi dłoń mocno, patrząc życzliwie zza okularów w drucianych oprawkach.

„Pani Whitmore” – powiedział – „dziękuję za przybycie. Proszę usiąść”.

Usiedliśmy na krzesłach przy kominku.

Castellano wyciągnął teczkę, którą od razu rozpoznałem.

Akta Marka.

„Czekałem, żeby ci to przekazać, aż postępowanie karne się zakończy” – powiedział. „Twój mąż był nie tylko moim klientem. Stał się moim przyjacielem. To, co robił – budowanie sprawy przeciwko własnemu synowi – wymagało niezwykłej odwagi. To złamało mu serce”.

Ścisnęło mnie w gardle.

„Wiem” – szepnąłem.

Castellano otworzył teczkę.

„Chciał mieć pewność, że w razie gdyby coś mu się stało, zostaną spełnione pewne warunki” – powiedział. „Zaktualizował testament za pośrednictwem mojego biura na sześć miesięcy przed śmiercią”.

Zaparło mi dech w piersiach.

„Jak to zaktualizowano?”

„Najpierw” – powiedział Castellano – „założył fundację”.

Przesunął dokument do przodu.

„Po cichu wyprzedawał jakieś inwestycje. Nic, co przyciągnęłoby uwagę. Wystarczająco dużo, żeby stworzyć pokaźny fundusz”.

Dotknął numeru.

„Dwieście trzydzieści tysięcy dolarów.”

Wpatrywałem się.

„Nigdy nie wiedziałem”, powiedziałem.

„Był dyskretny” – odpowiedział Castellano. „Fundusz jest na twoje nazwisko i ma szczegółowe instrukcje dotyczące jego użytkowania. Chciał się upewnić, że farma będzie odpowiednio utrzymywana i że będziesz zabezpieczony finansowo niezależnie od tego, co się stanie”.

„Czy Timothy wie?” – zapytałem.

„Nie” – powiedział Castellano. „Nikt nie wiedział oprócz Marka i mnie. Fundusz miał być niewidoczny, dopóki nie będzie potrzebny”.

Wyciągnął kolejny dokument.

„I to nie wszystko. Mark stworzył również zapis, że w przypadku jego śmierci w podejrzanych okolicznościach, Timothy zostanie całkowicie wydziedziczony”.

Słowa zamazały się, a łzy napłynęły mi do oczu.