Nie zaprosili mnie na święta, ale przysłali mi rachunek na 25 000 dolarów za samochód mojej siostry. Zadzwoniłem raz i powiedziałem: „Możesz oddać samochód. Mam dość bycia wykorzystywanym”. Kiedy dowiedzieli się, co zrobiłem, byli oszołomieni.

Opcjonalnie: kiepskie jedzenie na wynos i kiepski film z ludźmi, którzy mnie lubią.

Kiedy nadszedł grudzień, Denver lśniło pod sznurami świateł. W moim biurze odbyła się impreza świąteczna, na której ludzie nosili brzydkie swetry i nieudolnie tańczyli. Staliśmy z Kaiem przy barze, obserwując, jak jeden z naszych głównych inżynierów próbuje swoich sił w karaoke.

„Co robisz w święta?” zapytał, gdy w tle ktoś mordował piosenkę Mariah Carey.

Zastanowiłem się nad tym.

„Zasypiam” – powiedziałam. „Robię bułeczki cynamonowe z puszki i udaję, że upiekłam je od podstaw. Dzwonię do mamy. Może idę do kina”.

„Ekscytujące” – zażartował.

„Będzie” – powiedziałem. „Będzie moje”.

Lekko szturchnął mnie ramieniem.

„Jeśli się nudzisz”, powiedział, „moje miejsce zazwyczaj zamienia się w Boże Narodzenie bezpańskiego sieroty. Ludzie z dziwnymi rodzinami, bez rodzin albo z rodzinami, których strategicznie unikają. Pasowałbyś idealnie”.

Uśmiechnęłam się. „Zapamiętam to”.

W poranek Bożego Narodzenia obudziłem się przy bladym świetle i cichym syczeniu grzejnika. Leżałem tak przez chwilę, wsłuchując się w ciszę.

Nie odczuwałem nieobecności.

Poczułem spokój.

Mój telefon zawibrował raz.

Elise: Wesołych Świąt, kochanie. W tym roku robię bułeczki cynamonowe. Te z puszki. Pomyślałam, że powinnaś wiedzieć.

Uśmiechnęłam się i odpisałam.

Wesołych Świąt. Zostawcie jednego dla mnie.

Kilka minut później, kolejny SMS.

Kai: Brunch dla bezdomnych sierot zaczyna się o dwunastej. Bez presji. Tylko bułeczki cynamonowe, które będę udawać, że sama zrobiłam.

Przyglądałem się dwóm wątkom — mojej matce, stawiającej wygodę ponad wydajność i mojemu współzałożycielowi, oferującemu społeczność bez zobowiązań.

Wstałem, zrobiłem kawę i stanąłem przy oknie, obserwując leniwie unoszący się w powietrzu śnieg.