„Nie przychodź, narobisz nam wstydu” – powiedziała mama na święta — po latach płacenia za ich rachunki i tak weszłam… A „wyższy” chłopak mojej siostry spojrzał na mnie i powiedział: „Szefie”.

Sześć miesięcy później stałem na tarasie na dachu w Singapurze, patrząc na lśniącą panoramę miasta, którą moja firma pomogła uczynić bardziej zrównoważoną. Wznosiłem toast z Julianem, świętując podpisanie nowej, ogromnej umowy.

„Za S. Vance’a” – powiedział, unosząc kieliszek. „Za szefa”.

Uśmiechnęłam się i uniosłam rękę. „Za Scarlet” – poprawiłam. „I za poznanie prawdziwej rodziny”.

Spojrzałem na jasne, nieznane miasto. Nie byłem nikim. Nie byłem smutny, nudny ani żałosny. Byłem wolny.