„Nie potrzebujemy waszej dobroczynności” – siostra zadrwiła w stronę sali. „Trzymajcie się tanich hoteli” – dodała mama. Milczałem. Podszedł kierownik hotelu: PROSZĘ PANI, CZY POWINIENEM ANULOWAĆ ICH PRZYWILEJE REZERWACYJNE?

„Oczywiście. Rozejrzyj się, Rachel. To nie jest jakiś tani hotel, w którym pewnie pracujesz na recepcji. To luksus.”

„Standardy, których termin realizacji minie niebawem”.

Mama zacisnęła szczękę. „Amanda, na pewno coś wymyślimy. Pieniądze nam odpowiadają. Nasze rodziny są dobrze sytuowane i stabilne finansowo. Potrzebujemy tylko niewielkiego przedłużenia terminu wpłaty depozytu”.

Amanda wyglądała teraz na naprawdę zakłopotaną. „Muszę to skonsultować z kierownictwem”.

„To sprawdź” – zażądała Victoria. „Zadzwoń do swojego menedżera. Wyjaśnij, że ślub Mitchella i Younga jest wart pół miliona dolarów i potrzebujemy tylko dwudziestu czterech godzin, żeby skoordynować wpłaty”.

„Zadzwonię… zadzwonię.”

Amanda wstała i wyszła z pokoju, ściskając tablet przy piersi.

Gdy tylko odeszła, Victoria zwróciła się do mnie: „To twoja wina”.

„Moja wina?”

Gdybyś nie złożył tej absurdalnej oferty, nie porównywalibyśmy naszych legalnych funduszy z twoimi marnymi pieniędzmi. Teraz hotel uważa, że ​​nas na to nie stać.

„Możesz sobie na to pozwolić? Mam na myśli teraz?”

„Stać nas na to” – upierała się mama. „Potrzebujemy tylko czasu na skoordynowanie transferów”.

„Za czterdzieści pięć minut.”

„Przestań tak mówić” – warknęła Wiktoria. „Wiemy, która godzina. Znamy termin. Damy radę”.

“Jak?”

„To nie twoja sprawa. Dałeś jasno do zrozumienia, że ​​uważasz, że sami sobie z tym nie poradzimy. No to obserwuj nas.”

Brandon wyciągnął telefon. „Zadzwonię do rodziców. Zobaczę, czy mogą przyspieszyć przelew”.

Odsunął się, mówiąc cicho i natarczywie. Mama zrobiła to samo, dzwoniąc do ojca w sprawie przelania pieniędzy między kontami. Victoria patrzyła na mnie zza stołu.

„Podoba ci się to.”

„Co sprawia ci przyjemność?”

„Patrzysz, jak się miotamy. Osądzasz nas. Myślisz, że jesteś od nas lepszy z tymi swoimi tajemniczymi pieniędzmi i tymi swoimi zadufanymi komentarzami.”

„Zaoferowałem pomoc.”

„Odmówiłaś, bo twoja pomoc wiąże się ze zbyt wieloma pytaniami. Skąd tak naprawdę wzięłaś te pieniądze, Rachel? Co zrobiłaś?”

„Zapracowałem na to.”

„Co robisz? Jesteś koordynatorem ds. gościnności. Sprawdziłem pensje. Zarabiasz może 50 000 dolarów rocznie. Może 60 000 dolarów, jeśli masz szczęście. Nie ma mowy, żebyś zaoszczędził na tym pół miliona dolarów”.

„Może jestem dobry w inwestowaniu”.

„W czym? Nie rozmawiasz o inwestycjach. Nie rozmawiasz o niczym. Przychodzisz na rodzinne obiady w dżinsach i trampkach. Jeździsz tym staroświeckim samochodem. Mieszkasz w bloku, którego mama nawet nie odwiedza, bo okolica jest podejrzana. Nic w tobie nie wskazuje na oszczędności rzędu pół miliona dolarów”.

„Może wolę zachować moje finanse w tajemnicy”.

„A może nie macie żadnych finansów do omówienia i to wszystko to jakaś dziwna gra o władzę. Oferujesz pieniądze, których nie macie, tylko po to, żebyśmy poczuli się mali”.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Brandon wrócił. „Moi rodzice nie mogą przelać pieniędzy do jutra. W ich banku obowiązuje godzina graniczna dla dużych przelewów, a my przegapiliśmy tę godzinę”.

Twarz Victorii zrzedła. „A co z kartą kredytową? Czy mogą przelać depozyt na kartę?”

„To 96 000 dolarów, Vic. Limity kart kredytowych nie są tak wysokie”.

Mama zakończyła rozmowę, wyglądając na sfrustrowaną. „Twój ojciec jest na konferencji w Chicago. Nie może zdalnie uzyskać dostępu do naszych kont inwestycyjnych. Próbuje mnie autoryzować, ale to trochę potrwa”.

„Ile czasu?”

„Najwcześniej jutro.”

W pomieszczeniu zapadła cisza, słychać było jedynie cicho grającą muzykę klasyczną.

„Zadzwoń do menedżerki” – powiedziała Victoria. „Powiedz jej, że potrzebujemy tego przedłużenia. Zaproponuj dopłatę. Cokolwiek będzie trzeba”.

„Victoria” – powiedział łagodnie Brandon – „może powinniśmy rozważyć inne daty, inne miejsca”.

„Nie. Chcę tego miejsca. Chcę tego dnia. Nie zamierzam się zadowalać z powodu braku czasu”.

„To może być nasza jedyna opcja”.

„Wtedy coś wymyślimy.”

Spojrzała na mnie ponownie i dostrzegłem w jej oczach kalkulację. Rozważała to – rozważała wzięcie ode mnie pieniędzy, pomimo wszystkiego, co powiedziała.

„Nie rób tego” – powiedziałem cicho.

„A czego nie?”

„Nie pytaj mnie więcej. Wyraźnie przedstawiłeś swoje stanowisko. Moje pieniądze są podejrzane. Zabranie ich zaszkodziłoby twojej reputacji”.

„Pamiętaj, że wiele się zmieniło”.

„Nic się nie zmieniło, poza tym, że zdajesz sobie sprawę, że tak naprawdę nie możesz sobie pozwolić na samodzielne utrzymanie tego miejsca”.

Mama gwałtownie wstała. „Stać nas na to. Po prostu potrzebujemy czasu”.

„Czasu, którego nie masz”.

„W takim razie znajdziemy inne miejsce” – powiedziała Victoria, ale jej głos się załamał. „Są inne hotele”.

„Czy są inne hotele, które reprezentują twój standard, twój status, twój sukces?”

„Przestań, Rachel.”

„Powtarzam tylko to, co powiedziałeś. Rosewood Grand jest dla ludzi sukcesu. Ludzi z prawdziwymi karierami i prawdziwymi pieniędzmi – a nie, jak to ująłeś, ludzi przebierających się.”

Brandon położył dłoń na ramieniu Victorii. „Vic, może powinniśmy posłuchać, co mają do zaoferowania inne miejsca”.

Drzwi się otworzyły i Amanda wróciła, ale nie była sama. Za nią stał Michael Torres, dyrektor generalny hotelu. Zatrudniłem go dwa i pół roku temu, po tym jak zarządzał hotelem Peninsula w centrum miasta. Był świetny w swojej pracy. Oczy Michaela natychmiast spotkały się ze mną i dostrzegłem w nich pytanie. Lekko skinąłem mu głową.

„Pani Mitchell, panie Yong” – powiedział profesjonalnie, zwracając się do Victorii i Brandona. „Rozumiem, że jest pytanie o termin wpłaty depozytu”.

„Potrzebujemy przedłużenia” – powiedziała natychmiast mama. „Dwadzieścia cztery godziny. Pieniądze nam wystarczą. Potrzebujemy tylko czasu na skoordynowanie transferów”.

„Rozumiem. I planujesz zarezerwować pakiet premium? Razem 480 000 dolarów?”

“Tak.”

„To ważna rezerwacja. Doceniamy Państwa zainteresowanie Rosewood Grand.”

Wiktoria nieco się rozluźniła. „Więc dasz nam przedłużenie?”

„Obawiam się, że nie mogę tego zrobić.”

Ulga zniknęła z jej twarzy. „Co?”

„Nasza polityka dotycząca terminów premium jest bardzo jasna. Wymagane są wpłaty depozytu przed upływem terminu, w przeciwnym razie termin zostanie zajęty przez kolejną osobę z listy oczekujących. Mamy siedemnaście par czekających na wolny termin w czerwcową sobotę”.

„Ale jesteśmy tutaj. Jesteśmy zdecydowani. Planujemy zapłacić jutro”.

„Planujesz zapłacić jutro. Nasz termin upływa dzisiaj.”

„To śmieszne” – warknęła mama. „W jeden dzień? Stracisz pół miliona rezerwacji przez jeden dzień?”

„Nie stracilibyśmy rezerwacji, proszę pani. Po prostu zaoferowalibyśmy ją jednej z siedemnastu par, które dziś wpłacą wymagany depozyt”.

„To fatalna obsługa klienta” – powiedziała Victoria, podnosząc głos. „Siedzimy tu gotowi do złożenia zamówienia, a ty nas wyrzucisz z powodu jakiegoś formalnego szczegółu?”

„To nie kwestia formalna. To polityka hotelu.”

„Następnie zmień politykę.”

„Nie mam uprawnień do zmiany polityki, pani Mitchell.”

„W takim razie znajdź kogoś, kto to potrafi. Znajdź właściciela. Znajdź osobę, która podejmuje takie decyzje.”

Wzrok Michaela znów powędrował w moją stronę. Potem z powrotem na Victorię. „Właściciel jest świadomy sytuacji”.

„A co mówi właściciel?”

Właściciel uważa, że ​​ta polityka ma swoje uzasadnienie. Zauważyliśmy, że klienci, którzy nie są w stanie dotrzymać terminów wpłat, często mają podobne problemy z kolejnymi płatnościami. To sygnał ostrzegawczy.

„Czerwona flaga”. Głos mamy był lodowaty. „Sugerujesz, że nie jesteśmy stabilni finansowo?”

„Sugeruję, że konieczność przedłużenia trzeciego dnia trzydniowego okresu obowiązywania gwarancji wskazuje na potencjalne problemy z płatnością”.

„To obraźliwe” – powiedział Brandon. „Nie jesteśmy jakąś tam fikcyjną organizacją. Nasze rodziny są szanowane i mają ugruntowaną pozycję”.

„Jestem pewien, że tak. Ale Rosewood Grand musi spełniać standardy. Jednym z nich jest zapewnienie naszym klientom możliwości wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych”.

„Możemy się z nimi spotkać” – nalegała Wiktoria. „Jutro. Możemy się z nimi spotkać jutro”.

„To znaczy po terminie – o jeden dzień. Tak.”

Victoria gwałtownie wstała, a jej krzesło zaskrzypiało na drewnianej podłodze. „To absurd. Rachel, powiedz im. Powiedz im, że wpłacisz depozyt natychmiast. Przelej pieniądze. Zrób cokolwiek. Tylko znajdź nam to miejsce”.

Wszyscy na mnie spojrzeli.

„Odrzuciłeś moje pieniądze dwadzieścia minut temu” – powiedziałem spokojnie.

„To było przed…” Powstrzymała się.

„Zanim zdałeś sobie sprawę, że naprawdę tego potrzebujesz”.

„Nie potrzebujemy tego” – powiedziała szybko mama. „Po prostu próbujemy rozwiązać problem z terminem. Jeśli Rachel chce nam tymczasowo pożyczyć depozyt, oddamy jej go jutro, kiedy nasze przelewy zostaną zrealizowane”.

„Pożyczka?”

„Pożyczka rodzinna. Tymczasowa. Spłacimy ją natychmiast.”

„Te same pieniądze, które trzydzieści minut temu wydawały się podejrzane i potencjalnie nielegalne”.

„Zachowywaliśmy ostrożność” – powiedziała Victoria. „To co innego niż faktyczna potrzeba pomocy. To tylko wypełnianie luki czasowej”.

„A co z tym, co mówiłeś o tym, że mieszkam w podejrzanej dzielnicy, jeżdżę starym samochodem i pracuję w hotelarstwie?”

„Po prostu… zaskoczyła mnie twoja oferta. Nie miałem na myśli…”

„Zrobiłeś to szczerze”.

W pokoju znów zapadła cisza.

Michael odchrząknął. „Muszę podjąć decyzję. Czekają na nas inni klienci”.