„Nie potrzebujemy już twojej opinii” – szydzili w Boże Narodzenie. Nazwali mnie egoistą za „marnowanie” mojego domu za 3 miliony dolarów. Zażądali, żebym go sprzedał. Więc anulowałem ich spadek… w Wigilię.

„Czy to znaczy, że zmienisz testament z powrotem?”

„Nie” – powiedziałem. „To znaczy, że dokładnie rozumiem, dlaczego to zmieniłem”.

Rozłączyliśmy się. Tego popołudnia moja sąsiadka Carol wpadła z zapiekanką. Jedliśmy wśród dekoracji. Nie byłem sam. Czułem spokój.

Tej nocy Amanda zadzwoniła. „Iona, zabrzmiałam bardziej surowo, niż zamierzałam” – powiedziała. „Znajdźmy kompromis. Na razie zostaw dom. W zamian… rozważ ponownie testament”.

„Moja decyzja jest aktualna, Amanda” – powiedziałem. „Jeśli chcesz związku opartego na miłości, jestem na to otwarty. Ale wola się nie zmienia”.

„Zostaniesz sam” – powiedziała.

„Może” – powiedziałem, patrząc na mój piękny, migoczący dąb. „Ale z nienaruszoną godnością”.

Rozłączyłam się, spojrzałam na zdjęcie Marcusa na kominku i wzniosłam za niego toast. Byłam Ioną Fleming. Miałam siedemdziesiąt trzy lata. I po raz pierwszy od dawna byłam całkowicie i absolutna wolna.