Nie odezwała się przez trzy lata, dopóki przed nią nie uklęknął.

Bez namysłu wyciągnęła rękę – a on wtulił się w nią. Był już większy, ale ona wciąż czuła ciężar małego chłopca, którego niosła przez dym i ogień.

Kiedy się od siebie odsunęli, oczy Leshy rozbłysły. „Wiedziałam, że żyjesz”.

Zamrugała. „Dlaczego… dlaczego myślisz…”

„Bo ludzie znikają, kiedy się boją” – powiedział po prostu. „Tak jak mój ojciec. Tak jak rodzina mojej matki. Ale ty wróciłeś”.

Spojrzała przez ramię na Siergieja. Jego wyraz twarzy był nieodgadniony, ale coś w nim było.

Posiłek był cichy, początkowo niezręczny. Lesha obserwowała ją, jakby upewniając się, że nie zniknie w połowie kęsa. Siergiej wyjaśnił jej podstawowe zasady – że może zostać na chwilę, pomóc w domu, dotrzymać mu towarzystwa.

Jednak później tego wieczoru, gdy weszła do pokoju gościnnego, w drzwiach pojawił się Siergiej.

„Idą po niego” – powiedział bez wstępu. „Szybko. Sam ich nie powstrzymam. Ale z tobą tutaj…” – zrobił pauzę. „Raz uratowałeś go z pożaru. Czy możesz go uratować ponownie – przed niebezpieczeństwem, którego nie widzisz?”

Nie odpowiedziała od razu. Stała przy oknie i patrzyła, jak latarnia uliczna skąpała pustą ulicę w złocie.

Jej głos, gdy do niej dotarł, brzmiał niemal jak szept.

“Twierdzący.”