„Nie obsługujemy tu biednych!” – krzyknęła kelnerka. Kelner, który obraził Big Shaqa, nie miał pojęcia, kim on naprawdę jest.

Późnopopołudniowe słońce przebijało się przez zakurzone żaluzje Miller’s Diner, skromnej przydrożnej knajpki tuż przy autostradzie międzystanowej 95 w Pensylwanii. W powietrzu unosił się zapach smażonej cebuli, mocno zaparzonej kawy i znużonych nadziei. To było miejsce, w którym kierowcy ciężarówek łapali szybkie przekąski, miejscowi wymieniali się plotkami, a ulotne chwile życia pozostawały praktycznie niezauważone.

W narożnym boksie siedział w milczeniu wysoki mężczyzna w wyblakłej bluzie z kapturem, wpatrując się w menu z uwagą, która świadczyła raczej o głodzie niż o ciekawości. Jego trampki były znoszone, dżinsy mocno sfatygowane, a jego twarz niczego nie zdradzała. Dla obsługi wyglądał jak kolejny włóczęga – kolejny pechowy podróżnik, który próbuje dorobić do ostatnich dolarów w barze, gdzie nawet dolewanie kawy było płatne.

Kiedy kelnerka podeszła, jej ton był ostry.