„Nie możesz jej poprowadzić do ołtarza! Mój sponsor za wszystko zapłacił!” – krzyknął mój przyszły zięć. Moja córka wybuchnęła płaczem. Skinęłam tylko głową do stojącego nieopodal kierownika. Ukłonił się szybko i zapytał: „Pani Przewodnicząca, co mam zrobić?”. Uśmiechnęłam się. „Wyprowadźcie tego gościa z mojego hotelu. On mnie zawstydza”.

Odwróciłem się do Hendersonów, którzy stali niczym posągi własnej zrujnowanej arogancji.

„Panie Davis” – kontynuowałem – „proszę, żeby ochrona wyprowadziła rodzinę Hendersonów z mojego apartamentu. I żeby na ich adres domowy został wysłany szczegółowy rachunek za ich pobyt w zeszłym tygodniu, wraz ze wszystkimi kosztami dodatkowymi. Ich linia kredytowa „sponsora” została… zamknięta”.

Mark wykonał ostatni, desperacki atak. „Anno… proszę! Emily ! Powiedz jej! Damy radę!”

Stanęłam między nim a córką, niczym tarcza, którą sama stworzyłam. „W jednej sprawie miałeś rację, Marku” – powiedziałam ostatecznym tonem. „Nie będziesz się wstydził przed swoim sponsorem”.

Skinąłem głową do pana Davisa. „Dopilnuj, żeby umowa jego firmy z nami została rozwiązana do końca dnia”.

Wziąłem córkę za rękę i poprowadziłem ją od mężczyzny, który ją zawiódł, do dużego, prywatnego gabinetu przylegającego do apartamentu, zostawiając pana Davisa i jego ochronę, by zajęli się pozostawionym „bagażem”. Ślub został odwołany. Ale moja córka po raz pierwszy w życiu była wreszcie wolna.