Nie miałam żadnych objawów – moje serce było tykającą bombą zegarową

Koleżanka Jennifer Valentine, wieloletnia przyjaciółka i sąsiadka Rebecca McCormack zabrała ją wcześnie rano do domu w York w Karolinie Południowej, aby odwieźć ją na lotnisko. Technicy onkologii z centrum onkologicznego wybrali się na konferencję do Salt Lake City.

Na lotnisku zjedli śniadanie w restauracji typu fast-food przed 4,5-godzinnym lotem. Valentine wybrała smażone ziemniaki i biszkopt z sosem.

Dwa miesiące wcześniej zaczęła ćwiczyć i jeść bardziej odżywcze posiłki. Waga Valentine bardzo się zmieniała przez większość jej 35 lat. Niedawno zrzuciła 12 funtów z 229 (ma 5 stóp i 6 cali) i chciała schudnąć jeszcze więcej.

W samolocie jej oddech nagle stał się ciężki. Nie mogła zrozumieć dlaczego. Nigdy nie bała się latać.

Po prostu oddychaj normalnie, powiedziała sobie. Może tak właśnie czuje się wypadek w panice, pomyślała.

Powiedziała McCormackowi, że poczuła ulotny ból w lewym ramieniu. Następnie Valentine poszła do łazienki. Tam zrobiło jej się niedobrze, a potem się przegrzała. Wróciła na swoje miejsce i zaczęła się tak bardzo trząść, że nie mogła już utrzymać zamówionego soku pomarańczowego.

Zastanawiała się, czy jej przyjaciółka może mieć zawał serca, ale nie chciała jej ostrzegać.

„Chcesz, żebym wezwała pomoc?” – zapytała Valentine

„Nie, będziemy tam za godzinę” – powiedział Valentine.

McCormack posadził ją i podał jej wodę.

Objawy u Valentine’a zaczęły ustępować równie nagle, jak się zaczęły.

W hotelu Valentine poszła się zdrzemnąć. Zadzwoniła do męża, żeby opowiedzieć mu, co się wydarzyło.

Wstała, by uczesać włosy i przygotować się do podpisania umowy na konferencji. Ponownie poczuła, że ​​brakuje jej tchu.