Nie miała pojęcia, że ​​kobieta, którą upokorzyła, była matką jej szefa-miliardera, o którym myśleli, że nie żyje.

Podczas gdy tłum szemrał z niezadowolenia, Juliet wrzuciła pusty pojemnik do pobliskiego kosza na śmieci i weszła do supermarketu, nie oglądając się za siebie. Staruszka, teraz umazana ryżem, stała nieruchomo, z drżącymi dłońmi na lasce. Wpatrywała się tępo w ziemię, usiłując przypomnieć sobie swoje imię, tożsamość czy cokolwiek innego poza gryzącym ją głodem.

Po drugiej stronie ulicy Cola, mężczyzna w prostej koszuli i dżinsach, zamarł z niedowierzania. Rozpoznał tę twarz – Madame Olivia, matka Johnsona Nambdiego, miliardera i prezesa STC. Kobieta, którą wszyscy uważali za zmarłą po zaginięciu trzy miesiące wcześniej. Serce Coli biło jak szalone, gdy podchodził, uważając, by ominąć korki. Tak, to była ona. Widział ją uśmiechniętą na zdjęciach i na imprezach charytatywnych, dumnie stojącą obok syna.

Drżącymi palcami Cola wyciągnął telefon. „Dzień dobry, mój mężu” – wyszeptał, odbierając. „Nie krzycz. Właśnie widziałem twoją matkę przed supermarketem Rex w Oshodi. Jeszcze żyje. Przyjdź teraz”. Na linii zapadła cisza, po której padło jedno słowo: „Gdzie?”. Cola powtórzył lokalizację, po czym się rozłączył. Odwrócił się do staruszki, która ocierała ryż z policzków krawędzią kotwicy, a jej usta drżały, gdy szeptała: „Kim jestem?”.