Nie było mnie stać na suknię od projektanta, więc znalazłam olśniewającą suknię ślubną w stylu vintage w sklepie z używaną odzieżą. Moi zamożni przyszli teściowie nie byli nią zachwyceni. Gdy szłam do ołtarza, wśród gości słychać było szepty i chichoty na temat mojej „taniej” sukni.

Później, w blasku ogrodowych świateł, Evelyn podeszła do mnie. Nie wyglądała już na nietykalną – po prostu jak człowiek. „Nigdy nie mówiłam Davidowi o tej sukience” – przyznała cicho. „Myślałam, że zniknęła na zawsze. Widząc cię w niej, przypomniałam sobie, co powinno znaczyć małżeństwo”.

Przełknęłam ślinę. „Nie znałam jego historii. Wiedziałam tylko, że nie stać mnie na butiki. Ten… przemówił do mnie”.

Delikatnie wzięła mnie za rękę. „Właśnie dlatego miało cię znaleźć. Miłości nie mierzy się ceną. Myliłam się co do ciebie”.

To nie były pełne przeprosiny, ale wystarczyły. I w jej oczach dostrzegłem zmianę – akceptację, może nawet dumę.

Kiedy David i ja tańczyliśmy w migoczących światłach, suknia lśniła historiami starszymi od nas obojga. To, co zaczęło się jako kpina, stało się objawieniem: czasami rzeczy pozornie drobne – jak suknia z second-handu – łączą nas z czymś większym.

I w tym momencie wiedziałem: miłość nigdy nie jest tania.