Nie było mnie stać na suknię od projektanta, więc znalazłam olśniewającą suknię ślubną w stylu vintage w sklepie z używaną odzieżą. Moi zamożni przyszli teściowie nie byli nią zachwyceni. Gdy szłam do ołtarza, wśród gości słychać było szepty i chichoty na temat mojej „taniej” sukni.

Powietrze w kaplicy Gracewood było ciężkie, a każdy szept odbijał się głośniej, niż powinien.

Dłonie miałam spocone, trzymając bukiet, a moja koronkowa suknia z second-handu falowała wokół mnie. Kosztowała mniej niż sto dolarów, ale dla mnie była ponadczasowa i elegancka.

Kiedy szłam w kierunku ołtarza, zaczęły dochodzić szepty.

„Second-hand? Naprawdę?” ktoś mruknął.

„Wygląda jak stare zasłony,” prychnęła inna osoba.

Skupiłam wzrok na Davidzie, który nerwowo czekał przy ołtarzu. Jemu suknia nie przeszkadzała, ale jego rodzinie – już tak. W pierwszym rzędzie siedziała jego matka, Evelyn, w szmaragdowej jedwabnej sukni, dokładnie taka, jaką zawsze była – kobieta, która nigdy mnie nie akceptowała.

Nie powiedziała ani słowa, a jednak jej ściśnięte usta mówiły wszystko.

Pastor rozpoczął ceremonię, ale poczucie osądu wciąż ciążyło mi na sercu. Gdy David sięgnął po moje dłonie, przez ciszę przeszył ostry dźwięk – Evelyn wstała z miejsca.

„Muszę coś powiedzieć,” oznajmiła.

Kaplica zamarła. Serce mi zatonęło. To był moment, którego się bałam: publiczna kompromitacja w dniu własnego ślubu. Ścisnęłam mocniej dłonie Davida.

Głos Evelyn zabrzmiał donośnie:

„Wiem, co wielu z was myśli o tej sukni,” zaczęła. Oczy odwracały się, pełne winy. „Szeptacie, że jest stara, niemodna, nieodpowiednia na dzisiejszy dzień.” Zatrzymała się, a potem spojrzała na mnie. „Ale nikt z was nie wie, że ta suknia kiedyś należała do mnie.”

W tłumie rozległy się westchnienia.