Naśmiewali się z niej za jej plecami — aż do momentu, gdy miliarder wstał i powiedział: „To jest kobieta, którą bym wybrał”.

— Jestem tylko kelnerką…

Naprawdę mi się przyglądał, jakby widział moją duszę.

— Nie. Jesteś malarką, która tymczasowo pracuje jako kelnerka. To duża różnica.

Potem mi to polecono:

— Adrienne Sterling. I bardzo chętnie zobaczę więcej twoich prac.

Tego wieczoru, w małej kawiarni artystycznej, przeglądał moje portfolio z niemalże sakralną uwagą.

— Masz charyzmę — powiedział. — To nie tylko talent, to wygląd.

Dowiedziałem się, że Adrien nie był tylko biznesmenem: był twórcą, człowiekiem, który rozumiał, co znaczy marzyć o wielkich rzeczach.

Przez miesiąc spotykaliśmy się potajemnie, w małych galeriach i cichych kawiarniach.

Dało mi to poczucie, że moja sztuka ma znaczenie, że ja sam jestem tak samo ważny, jak wszyscy inni.

Ale plotki nie trwały długo.

— Widziałeś jak on na nią patrzył?

— On zdecydowanie chce swoich pieniędzy… On nie jest z naszego świata, nigdy mu się to nie uda…

Pewnego dnia, gdy obsługiwałam grupę dam z wyższych sfer, ich słowa podziałały na mnie jak policzek.

Tej samej nocy wahałem się, czy się z nim spotkać.

— Może mają rację… Jesteśmy tak różni.

„Nie” – powiedział spokojnie, ale stanowczo. „Nie pozwól, żeby zasiali w tobie wątpliwości”.

Nie obchodzi mnie ich zdanie. Jesteś ważny. I… Muszę się przyznać: kupiłem twoje obrazy.

Zaniemówiłem.

– Co?

— Kawiarnie, małe galerie… to ja. Mam piętnaście twoich prac wiszących w moim domu i biurze. Bo są cudowne.

Bo kiedy na nie patrzę, widzę świat twoimi własnymi oczami. I to jest magia.

Moje oczy napełniły się łzami.

— Więc nikt ich już nie chciał…

— Nie! To znaczy, że pragnąłem ich bardziej niż ktokolwiek inny. I mam sugestię.

Pokazał mi przez telefon nazwisko Mirandy Chen, jednej z najważniejszych galerzystek w mieście.

Zgodziła się obejrzeć moje prace i zorganizować moją pierwszą indywidualną wystawę.

Data ta zbiegła się z dorocznym balem charytatywnym organizowanym przez hotel, na którym musiałem serwować szampana tym samym osobom, które mnie komentowały.

„Chodź ze mną” – powiedział Adrien.

Dał mi luksusową fioletową sukienkę.

Gdy weszliśmy do sali balowej, wszystkie oczy zwrócone były na nas.

W środku wieczoru Adrien wziął mikrofon.