Nagle zawołał mój mąż. „Gdzie teraz jesteś?” „Jestem u siostry” – powiedziałam, balansując talerzem ciasta. „Cała rodzina przyjechała na urodziny mojej siostrzenicy”. Jego kolejne słowa przebiły się przez hałas wokół mnie. „Posłuchaj mnie uważnie. Zabierz naszą córkę i wyjdź – natychmiast”. „Co? Dlaczego?” – zapytałam, czując ucisk w piersi. „Po prostu to zrób. Nie zadawaj pytań!” Jego ton był ostry, drżący od czegoś, czego nigdy wcześniej nie słyszałam – czystego strachu. Serce mi zamarło. Bez słowa chwyciłam córkę za rękę i pobiegłam do drzwi. To, co się stało, sprawiło, że wszyscy krzyczeli…

Mój ojciec odchylił się na krześle. „Więc może czas, żeby dowiedziała się, z kim dokładnie ma do czynienia”.

I w tym momencie wiedziałem, że nie będę się tylko bronił. Dopilnuję, żeby nigdy więcej nie miała okazji zrobić komuś czegoś takiego.

Rozdział 7: Przygotowanie gruntu
Następnego ranka siedziałem w bezpiecznej sali konferencyjnej z przyjacielem mojego ojca, Harrisem, i moim nowo zatrudnionym, niczym buldog, prawnikiem Markiem. Jeszcze raz wszystko omówiliśmy, każdy sfałszowany podpis, każdą oszukańczą fakturę.

„To wystarczy, żeby cię oczyścić, Danielu” – powiedział Harris. „Ale jeśli myślisz o ofensywie, musimy to zrobić niezawodnie. Będzie walczyć o swoją reputację tak samo zaciekle, jak walczyła o zniszczenie twojej”.

„Wtedy zrobimy to tak hermetycznie, że walka w ogóle się nie zacznie” – odpowiedziałem, a w kościach zagościła we mnie zimna determinacja.

Pierwszym krokiem była publiczna obrona. Harris zorganizował dla mnie oficjalne oświadczenie za pośrednictwem prokuratury okręgowej, w którym jasno stwierdził, że w pełni współpracowałem w śledztwie i że faktycznie odegrałem kluczową rolę w ujawnieniu skali przekrętu. Było ono suche, formalne i perfekcyjne. Przedstawiało mnie jako sygnalistę, a nie podejrzanego.