Nabrzeże Charleston lśniło jak ciepły miód, gdy wszedłem na uroczyste otwarcie Vanessy – białe obrusy, wypolerowane szkło, delikatny wiatr Lowcountry wpadający do środka za każdym razem, gdy otwierały się drzwi. Moja siostra wyglądała idealnie w sukience w kolorze szampana, witając ludzi, jakby cały port należał do niej.

W Święto Dziękczynienia pisałem listy. Nie e-maile. Nie SMS-y. Tusz, który trochę rozmazuje się, jeśli się go naciska. Jeden do Lydii. Jeden do Ellery’ego. Jeden do pastora, którego piwnica stała się salą sądową, bo pewna rodzina o to prosiła. Jeden do żony Raya, która zaczęła do mnie machać z samochodu, kiedy go odbierała; powiedziałem jej, że ma talent do wywoływania u ludzi wyprostowanych, gdy po raz drugi przekraczali nasze progi. Jeden do kobiety o imieniu Janice, której darowizna była tak mała, że ​​bank pobrał od niej opłatę za śmiałość. Doliczyłem opłatę z naszego konta i napisałem „Nie” na zegarku w polu „Not”, bo niektóre żarty są na wagę złota.

Nie pisałem do Vanessy. Nie musiałem. Odległość sama się narzuci.

W niedzielny poranek pojechałem na ławkę nad rzeką, gdzie, jak mawiają rybacy, przypływ zmienia się pierwszy. Siedziałem tam z papierowym kubkiem kawy i tykającym zegarkiem, myśląc o różnicy między bezpieczeństwem a spokojem. Bezpieczeństwo to coś, co się zamyka na klucz. Spokój to coś, co się pielęgnuje.

Mały chłopiec w kapturze Spider-Mana wdrapał się na ławkę i oznajmił z przerażającą pewnością siebie dzieci: „Mój tata mówi, że czas jest fałszywy”.