Na zatłoczonym przyjęciu bożonarodzeniowym zmęczona kelnerka użyła języka migowego, żeby życzyć mi „Wesołych Świąt” tak swobodnie, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Nie miała pojęcia, że ​​jest jedyną osobą w tym pomieszczeniu, która może mi to powiedzieć. Około północy rozeszły się szepty, że nie jestem zwykłym gościem… i ta drobna chwila zmieniła moje dalsze plany.

Haley spojrzała na niego. Na Siennę. Na Mirandę, która cicho płakała za krzakiem, udając, że jej nie ma. Spojrzała na pudełko z pierścionkiem, na oświetlone ogrody, na życie, o jakim nigdy nie marzyła.

„Tak” – odpowiedziała – „tysiąc razy”.

“Tak.”

Ethan wsunął jej pierścionek na palec i pocałował ją.

„Fuj!” Sienna zakryła oczy. „Znowu dorosły pocałunek!”

A ona skakała z radości.

Pojawiła się Miranda z czerwonymi oczami.

“Wreszcie.”

„Zaplanowałeś to wszystko, prawda?” zapytała Haley.

„Nigdy” – prychnęła Miranda. „Zasugerowałam tylko kilka rzeczy. Na przykład udekorowanie całego ogrodu. Szczegóły.”

Sienna pociągnęła Ethana za rękaw.

“Pan.”

“Tak?”

„Jeśli poślubisz moją ciotkę, czy zostaniesz moim wujkiem?”

Ethan spojrzał na Haley.

Haley skinęła głową, a łzy wciąż płynęły.

„Tak zrobię, księżniczko.”

Sienna zastanowiła się przez chwilę.

„Wujku Ethanie”. Spróbowała dobrać słowa. „Podoba mi się. Brzmi poważnie”.

„To ważniejsze niż przystojny pan. O wiele ważniejsze.”

Sienna uśmiechnęła się tym szerokim uśmiechem, który rozświetlał każdą przestrzeń, i objęła jego nogi z całą siłą swoich sześciu lat.

Później, siedząc w altanie, Haley oparła głowę na ramieniu Ethana. Sienna spała na kolanach Mirandy, wyczerpana tak wielkimi emocjami. Latarnie delikatnie płonęły. Fontanna grała swoją melodię. Pierścionek na palcu Haley odbijał światło świecy.

„Dziękuję” – wyszeptała.

„Po co?”

„Za wszystko. Za to, że się nie poddałeś. Za to, że dostrzegłeś mnie, kiedy czułem się niewidzialny. Za to, że dałeś mi wiarę, że zasługuję na szczęście”.

Ethan pocałował ją w czubek głowy.

„Zawsze na to zasługiwałeś. Potrzebowałeś tylko kogoś, kto ci o tym przypomni.”

Miranda podeszła bliżej, a Siennę wciąż spała w jej ramionach.

„Witamy w rodzinie” – powiedziała cicho.

Haley się uśmiechnęła.

„Dziękuję za przyjęcie mnie.”

„Kochana, wybrałam cię w chwili, gdy powiedziałaś „Wesołych Świąt” na mig”. Miranda puściła oko. „To Ethan za długo zwlekał, żeby to zauważyć”.

„Hej” – zaprotestował Ethan.

„Szybko to zauważyłem.”

„Przez trzy tygodnie myliłeś „dzień dobry” z frytkami.”

„To nieistotne. To historia.”

Haley się zaśmiała.

Ta rodzina była chaotyczna, nieprzewidywalna i całkowicie szalona.

A teraz to również należało do niej.

Sienna poruszyła się w ramionach Mirandy i otworzyła jedno oko.

“Ciocia?”

“Tak moja miłości.”

„Czy teraz będziemy tu mieszkać?”

Haley spojrzała na Ethana. Ethan spojrzał na Mirandę. Miranda się uśmiechnęła.

„Jeśli chcesz.”

Sienna otworzyła oboje oczu.

„Czy to jest „dorosłe tak”?”

„To naprawdę tak.”

Sienna się uśmiechnęła — senna, szczęśliwa, spełniona.

„Fajnie. Podoba mi się tutaj”. Ziewnęła. „Jest duże śniadanie”.

I wróciłem do łóżka.

Haley wzięła głęboki oddech.

Rok temu pracowała jako kelnerka, serwując szampana na imprezach, na których nigdy nie mogła być obecna.

Dziś zaręczyła się z miliarderem, została przyjęta przez najżyczliwszą rodzinę, jaką kiedykolwiek spotkała, miała na palcu pierścionek i przyszłość, o jakiej nigdy nie śmiała marzyć.

Wszystko dlatego, że pewnego dnia zobaczyła starszą panią, która upuściła kartkę i podpisała się trzema słowami:

Wesołych Świąt, proszę pani.