Na zakończenie roku szkolnego rodzice wręczyli mi list z oświadczeniem „od nas wszystkich” – oznajmiła mama w restauracji. Moja siostra nagrała moją reakcję na potrzeby ich rozrywki. Podziękowałem im, wziąłem papiery i wyszedłem. Nie mieli pojęcia… co już zrobiłem

Mój telefon rozświetlił się wiadomością od menedżera restauracji: „Widzieliśmy nagranie. Jeśli zechcecie Państwo poprosić o usunięcie, zgłosimy się do nas”. Odpisałam: „Dziękuję. Nie ma potrzeby. Nic mi nie jest”. Potem odłożyłam telefon i postawiłam szklankę mrożonej herbaty na podstawce z małymi gwiazdkami na krawędzi. Herbata utworzyła idealny pierścień, który otarłam rękawem. Zamówienie przywrócone.

Nie możesz kontrolować historii, ale możesz kontrolować księgę rachunkową.

Doktor Alvarez zadzwoniła w południe. „Czy muszę się w coś zaangażować?” – zapytała. Wyobraziłem ją sobie przy kuchennym stole z żółtym kubkiem i ołówkiem automatycznym, stukającym już w notes.

„Nie” – powiedziałem. „Nic mi nie jest”.

„Dobrze. Niech ci, którzy hałasują, to wypalą. Masz robotę.”

“Ja robię.”

„Jestem z ciebie dumny.”

„Dziękuję” – powiedziałem i powiedziałem to tak, jak się to robi, gdy minuta po minucie buduje się do tego drogę.

Do lunchu osoba z działu PR, której nigdy wcześniej nie spotkałem, wysłała uprzejmy e-mail z propozycją „zarządzania narracją”. Zarchiwizowałem go, a następnie odpowiedziałem na jedyną wiadomość, która miała znaczenie: zaproszenie Mai z kalendarza na spotkanie integracyjne o 15:00 – piętnaście minut, wyraźnie zablokowane, z linkiem i planem, który idealnie wypunktował: 1) API dostawców; 2) pakiety dla kierowców; 3) kalkulator wpływu oleju napędowego. Skrót notatki na dole: przynieśliśmy empanady. Chodźcie głodni.