NA URODZINOWEJ OBIADOWI MOJEJ TEŚCIOWEJ W RZYMIE BRAKOWAŁO MOJEGO MIEJSCA. MĄŻ ZACHRYSOWAŁ: „UPS, MYLIŚMY SIĘ!”. RODZINA SIĘ ŚMIAŁA, A JA SPOKOJNIE POWIEDZIAŁAM: „WYGLĄDA NA TO, ŻE NIE JESTEM Z RODZINY” I WYSZŁAM. PÓŁ DZIESIĄT MINUT PÓŹNIEJ ODKRYLI, ŻE ODWOŁAŁAM CAŁĄ IMPREZĘ – LOKAL, CATERING, WSZYSTKO… IM TWARZE ZBLAŁY SIĘ UPIOROWO…

Po powrocie do domu zaczęła się prawdziwa praca. Daniel zaproponował terapię i tym razem się zgodziłam. Podczas tych sesji wyraźnie ujawniły się pewne schematy. Został nauczony, by za wszelką cenę unikać konfliktów z rodziną, nawet jeśli oznaczało to poświęcenie mojej godności. Ja byłam nauczona, by łagodzić sytuację, być „wyrozumiałą”, nawet gdy to bolało.

Zmiana nie nastąpiła z dnia na dzień. Były niepowodzenia i trudne rozmowy. Eleanor zadzwoniła raz, próbując przedstawić incydent w Rzymie jako nieporozumienie, które zostało rozdmuchane do niebotycznych rozmiarów. Spokojnie ją poprawiłem. Wyjaśniłem, jak to jest być wykluczonym, wyśmiewanym i lekceważonym. Nie przeprosiła w pełni, ale wysłuchała. To było coś nowego.