na urodzinach taty mój brat ogłosił: „pakuj walizki, frajerze – ten dom idzie na sprzedaż”, wszyscy wiwatowali i wznosili toasty, ja wyszedłem na zewnątrz i wykonałem jeden telefon, a dziesięć minut później zaczęły się krzyki…

„Haroldzie, kochanie, oni próbują nas rozdzielić. Wiesz, że cię kocham. Wszystko, co zrobiłem, było dla twojego dobra”.

Tata stawał się coraz bardziej czujny podczas konfrontacji. Spojrzał na Patricię jasnym wzrokiem, być może naprawdę ją dostrzegając po raz pierwszy od miesięcy.

Gdybyś mnie kochał, nie podałbyś mi narkotyków. Nie zmówiłbyś się z moim synem, żeby zabrać mnie do domu. Uszanowałbyś moje życzenia.

Maska Patricii całkowicie opadła.

„A więc twoje życzenia? A co z moimi? Nie pisałam się na to, żeby utknąć w tym przestarzałym domu w tej nudnej okolicy. Derek obiecał mi udział w sprzedaży, wystarczająco dużo, żebym mogła sobie pozwolić na penthouse w centrum, na który zasługuję”.

Sala zamilkła po tym wyznaniu. Nawet Derek wyglądał na oszołomionego jej wybuchem.

„Myślę, że powinnaś wyjść, Patricio” – powiedział tata cicho, ale stanowczo.

„Teraz nie możesz mnie wyrzucić. Jestem twoją żoną. To też mój dom.”

Walter zrobił krok naprzód.

„Właściwie umowa przedmałżeńska, którą podpisałeś, wyraźnie wykluczała jakiekolwiek roszczenia do tej nieruchomości i biorąc pod uwagę okoliczności, uważam, że mamy podstawy do przyspieszonego unieważnienia małżeństwa w oparciu o oszustwo”.

Patricia w panice zwróciła się do Dereka.

„Mówiłeś, że intercyza to tylko formalność i że gdy sprzedamy dom, nikt nie będzie mógł nas powstrzymać”.

Derek odsunął się od niej.

„Nigdy tego nie powiedziałem. Teraz zmyślasz.”

Lauren podeszła do taty i ochronnie objęła go ramieniem.

„Nie mogę uwierzyć, że dałam się nabrać na to wszystko. Derek powiedział mi, że twój stan szybko się pogarsza i że potrzebujesz profesjonalnej opieki. Powinnam była sama przyjść i zobaczyć, zamiast wierzyć mu na słowo”.

„Byłaś zajęta własną rodziną” – powiedział tata, klepiąc ją po dłoni. „A Derek zawsze był przekonujący”.

Patricia, widząc, że jej sojusznicy ją opuszczają, podjęła ostatnią, desperacką próbę.

„Dobra. Chcesz znać prawdę? Tak. Wyszłam za mąż za Harolda dla jego pieniędzy i tego domu. Derek przedstawił mi plan. Powiedział, że oboje możemy na tym zarobić. On zajmuje się stroną biznesową. Ja gram oddaną żonę. Podzielimy się zyskiem, kiedy dom się sprzeda. Jesteś teraz szczęśliwa?”

Złapała torebkę i ruszyła w stronę schodów.

„Pakuję rzeczy. To małżeństwo i tak było fikcją. Całkowita strata dwóch lat mojego życia na zaspokajanie potrzeb starego człowieka”.

W oszołomionym milczeniu patrzyliśmy, jak tupie na górę, rzucając obelgami i oskarżeniami. Dźwięk wyrywanych szuflad i trzaskających drzwi szaf rozniósł się echem po całym domu.

Derek został teraz sam, porzucony przez wspólnika, i stanął przed zbiorowym osądem rodziny, którą próbował manipulować.

„To wszystko jest wyolbrzymiane” – spróbował, a w jego głosie brakowało przekonania.

„Próbowałem tylko zapewnić tacie przyszłą opiekę”.

„Kradzież jego domu” – rzuciłem wyzwanie – „współpraca z Patricią, żeby go odurzyć, ukrywanie tego wszystkiego pod przykrywką urodzinowego przyjęcia”.

„Nigdy nie uszanowałeś tego, co ten dom znaczy dla naszej rodziny” – dodał Walter. „Barbara chciała, żeby pozostał w rodzinie, żeby dać schronienie Haroldowi do końca jego dni. Wiedziałeś o tym i zignorowałeś jej życzenia”.

Wyraz twarzy Dereka stwardniał.

„Mamy nie ma od lat. Czasy się zmieniają, priorytety się zmieniają. Sentymentalizm w stosunku do starego domu jest nieodpowiedzialny finansowo”.

„Wynoś się” – powiedział tata, a jego głos był mocniejszy niż słyszałem od miesięcy. „Nie chcę cię teraz widzieć, Derek. Potrzebuję czasu, żeby przetrawić tę zdradę”.

Derek złapał kurtkę.

„Dobrze, ale to jeszcze nie koniec. To pełnomocnictwo jest nadal ważne, dopóki nie zostanie udowodnione inaczej.”

„Zobaczymy” – odpowiedział Michael. „W międzyczasie złożyłem wniosek o wydanie nakazu ochrony, który uniemożliwi wszelkie transakcje dotyczące nieruchomości lub dodatkowe wypłaty środków. Dokumenty zostaną panu doręczone jutro”.

Derek wyszedł bez słowa, trzaskając za sobą drzwiami wejściowymi.