Na ślubie mojego syna moja nowa synowa wepchnęła mi twarz w puree ziemniaczane i syknęła: „Spróbuj jedzenia, stara wiedźmo”. Mężczyzna przy barze zbladł, a drink wypadł mu z ręki. „Boże!” – krzyknął w oszołomioną ciszę. „Wiesz, kto to jest? To miliarderka!”

Palce bolały mnie od przewracania stron. Przycisnęłam dłoń do zdjęcia, na którym w oszałamiającej szmaragdowej sukni z gali charytatywnej wyglądała jak na zdjęciu. Rozpoznałam to wydarzenie. Pieczątka z datą na zdjęciu pochodziła sprzed sześciu miesięcy, co sugerowało, że jest ubrana na ramię potentata technologicznego, jakiego można znaleźć na okładce każdego magazynu biznesowego. To była sukienka bardzo podobna do tej, w której wyszła za mąż za mojego syna.

Chciałam zadzwonić do Evana. Chciałam krzyczeć. Chciałam cofnąć czas do tej chwili w przejściu, kiedy pozwoliłam sobie mieć nadzieję. Zamiast tego zadzwoniłam do Marka.

„To schemat” – powiedział, zanim zdążyłem się odezwać, cicho, jakby prawdę zawsze należało szeptać. „Ona jest mądra. Nic, co by się przyjęło. Liczy na to, że wstyd załatwi za nią papierkową robotę”.

„Kontynuuj” – powiedziałem, a mój głos brzmiał twardo. „Skup się na wszystkim, co medyczne lub prawne. Jeśli spróbuje przedstawić mnie jako niekompetentnego, chcę tam być, zanim ta myśl w ogóle zrodzi się w jej głowie”.

Wydechnął, a w jego głosie ponurego zrozumienia zabrzmiało: „Poszerzę sieć”.

Tej nocy telewizor sąsiada wybuchnął śmiechem przez ścianę. Siedziałem ze zdjęciami rozłożonymi przede mną niczym ponury, alternatywny album rodzinny. Postanowiłem wtedy: będę złoczyńcą, jeśli taka będzie rola, by uratować mojego syna. Nazywano mnie gorszymi rzeczami. Znacznie gorszymi.