Na ślubie mojego brata, jego narzeczona uderzyła mnie przed 150 gośćmi, ponieważ nie chciałem oddać swojego domu.

Sześć miesięcy później Clarissa odeszła od Daniela. Zabrała resztę pieniędzy i wniosła pozew o rozwód. Daniel, pokonany, wrócił do moich rodziców. Złoty chłopiec stracił swój blask.

Ja nigdy nie oglądałem się za siebie. Mój dom pozostał mój – nie symbol egoizmu, ale przetrwania.

Najsłodsza zemsta to nie intrygi ani bitwy. To dobre życie, podczas gdy ci, którzy próbowali cię złamać, niszczą samych siebie.

Clarissa myślała, że ​​policzek mnie upokorzy. Zamiast tego ujawnił prawdę: moja rodzina ceniła dom bardziej niż mnie. Odchodząc, odzyskałem jedno i drugie.

Teraz, kiedy patrzę w lustro, nie widzę już tej złamanej kobiety, która stała na sali weselnej. Widzę kogoś silniejszego, bardziej wolnego, nietykalnego.

Bo czasami jedynym sposobem na wygraną jest… zaprzestanie grania w ich grę.