Na rodzinnym spotkaniu zastałem syna z posiniaczoną twarzą i ubraniem umazanym jedzeniem. Moja siostra roześmiała się i powiedziała: „No daj spokój, to tylko żart”. Nie wahałem się – uderzyłem ją mocno w twarz i odszedłem. Za mną mama krzyknęła: „Jak śmiesz!”, ale następnego ranka pojawiła się w moich drzwiach, drżąc. „Proszę” – wyszeptała – „daj swojej siostrze szansę na przeżycie”.

Moja siostra od dawna uważała mnie za cierń w boku. Jej zazdrość zawsze rzucała cień na moje życie. W wieku 17 lat dzięki znakomitym ocenom i sukcesom w drużynie debaterskiej zdobyłam pełne stypendium na prestiżowym uniwersytecie. Zniszczyła je, kłamliwie oskarżając mnie o plagiat mojego eseju aplikacyjnego. Stypendium zostało cofnięte, przez co przez lata spłacałam dług studencki. Moja matka, Beatatrice, nigdy jej tego nie kwestionowała. Zamiast tego, nagrodziła moją siostrę czerwonym kabrioletem z okazji ukończenia szkoły średniej. „Zasłużyła na to za swoją ciężką pracę” – powiedziała matka, lekceważąc moje wyróżnienia, jakby były bezwartościowe. Mój ojciec, Stanley, tylko skinął głową – jego milczenie było wyrazem aprobaty. Zabierał moją siostrę na specjalne wyjścia, a ja nie dostałam nic poza poklepaniem po głowie za przyniesienie do domu dyplomu ukończenia szkoły z wyróżnieniem.

Ból na tym się nie skończył. Na studiach zakochałam się bez pamięci w Garym. Marzyliśmy o wspólnej przyszłości, spędzając niekończące się noce na rozmowach. Ale moja siostra wtrąciła się w nasz związek, nawet pojawiała się na randkach, zasiewając w umyśle Gary’ego ziarno wątpliwości co do mojej lojalności. „Ona nie jest gotowa na zobowiązania” – wyszeptała, maskując okrucieństwo urokiem. Ziarna te rosły, wywołując kłótnie, które nas rozbiły. Kiedy skonfrontowałam się z rodziną, Beatatrice zbagatelizowała to. „Ona też po prostu próbuje ci pomóc”. A Stanley, jak zawsze, milczał. Rozwód sprawił, że sama wychowywałam Finna, odbudowując go od zera, podczas gdy moja siostra nie poniosła żadnych konsekwencji.

Miłość Finna do kart baseballowych zaczęła się, gdy miał sześć lat, od prezentu od Gary’ego – prostego zestawu, który stał się całym jego światem. Spędzał godziny na ich porządkowaniu, zapamiętując statystyki zawodników takich jak Kirby Puckett. Jego najcenniejszym skarbem była rzadka karta debiutanta, którą odłożył, żeby kupić od Anity Wells w lokalnym sklepie z kartami. „Mamo, to mój bilet do wielkiej ligi” – powiedział, ściskając kartę jak trofeum. Ta karta stała się jego pewnością siebie, jego małą radością w dzieciństwie, w którym zbyt często czuł się pomijany.

Faworyzowanie w mojej rodzinie tylko się pogłębiało. Beatatrice obsypywała dzieci mojej siostry wystawnymi prezentami – dronami, konsolami do gier – a Finn dostawał książki z drugiej ręki, o ile w ogóle cokolwiek. Kiedy w końcu po latach ciężkiej pracy awansowałam, Beatatrice ledwo to zauważyła; zamiast tego, rozpływała się nad krótkim epizodem mojej siostry jako agentki nieruchomości. Stanley wtrącił się: „Ona ma prawdziwy talent do biznesu”, nawet nie wspominając o moim osiągnięciu. Faworyzowanie nie było zaniedbaniem. To był świadomy wybór, by wywyższyć moją siostrę i poniżyć mnie. Podsycało to urazę, którą głęboko chowałam dla dobra Finna, mając nadzieję, że nadal będzie miał namiastkę rodziny, mimo jej niedoskonałości.

Starałam się utrzymać kontakt Finna z dziadkami i kuzynami, choć każda wizyta przypominała wejście na pole minowe. Triumfalne uśmieszki mojej siostry, ciągłe porównania Beatatrice, obojętność Stanleya – wszystko to raniło mnie do głębi. Ale entuzjazm Finna związany z zabawą z kuzynami sprawiał, że wracałam. Powtarzałam sobie, że zniosę te słowne ataki, że uchronię Finna przed ich toksycznością. Myliłam się.

Przed urodzinami Hazel pomogłam Finnowi wybrać prezent. Mój dziewięcioletni synek stał w naszym ciasnym salonie, starannie pakując zestaw do gry w baseball dla swojego kuzyna. Jego małe paluszki mocowały się z rolką taśmy, ale twarz promieniała dumą. „Będzie zachwycona, mamo” – powiedział głosem pełnym nadziei. Wymusiłam uśmiech, czując ucisk w piersi. Każde rodzinne spotkanie w domu rodziców oznaczało spotkanie z moją siostrą, a jej obecność zawsze niosła ze sobą ukłucie. Niczego bardziej nie pragnęłam niż tego, żeby Finn spędził normalny, szczęśliwy dzień ze swoimi kuzynami. Ale pod powierzchnią mojej determinacji cichutko gryzły mnie wątpliwości. Spojrzałam ponownie na prezent – ​​prosty zestaw do gry, na który oszczędziliśmy, i bez wahania wiedziałam, że mama porówna go do każdego ekstrawaganckiego prezentu, jaki przyniesie moja siostra. Finn, nieświadomy niewypowiedzianej zniewagi, podskoczył z radości. „Czy mogę im pokazać moją kolekcję kart baseballowych?” – zapytał, ściskając segregator, w którym trzymał swoje cenne karty. Były jego najcenniejszym skarbem, każdy z nich był cząstką jego młodego serca. Zawahałam się. Instynkt podpowiadał mi, żebym zostawiła je w domu, ale błagalne spojrzenie Finna mnie zmęczyło. „Dobrze, ale nie spuszczaj ich z oczu” – ostrzegłam ostrzejszym głosem, niż zamierzałam. Finn kiwnął głową z zapałem, obiecując, że się nimi zajmie.