Na rodzinnym grillu zamarłam, widząc zabawki mojego syna topiące się w palenisku. Mój brat się śmiał. „Musi się zahartować” – powiedział, wrzucając kolejną. Nie krzyczałam. Po prostu chwyciłam mojego synka, przytuliłam go mocno i odeszłam bez słowa. Następnego ranka tata pojawił się w moich drzwiach z paniką w oczach. „Proszę” – powiedział drżącym głosem – „musisz pomóc swojemu bratu – zaraz straci pracę”. Uśmiechnęłam się. „Och, wiem” – powiedziałam cicho. „Taki był plan”.

„Przykro mi, że nie widzą, jak niesamowita jesteś taka, jaka jesteś” – powiedziałam ostrożnie. „Ale to ich strata, nie nasza”.

Lucas skinął głową z namysłem. „Dr Rachel mówi, że niektórzy ludzie mają bardzo ograniczone pojęcie o tym, jacy powinni być chłopcy, ale twierdzi, że istnieje wiele sposobów na bycie chłopcem”.

„Dr Rachel ma absolutną rację.”

Tydzień później widziałem, jak Lucas podszedł do innego płaczącego chłopca w parku. „Wszystko w porządku?” – usłyszałem jego pytanie. „To pan Bamboo Junior. Naprawdę dobrze mu idzie pomaganie ludziom, kiedy są smutni”. Usiadł obok chłopca. „Mój tata mówi, że płacz oznacza po prostu, że ma się uczucia, a każdy je ma”.

Patrzyłem, jak dobroć Lucasa zdziałała cuda. ​​Później powiedziałem mu, jak bardzo jestem z niego dumny. „Widziałeś kogoś w bólu i mu pomogłeś. To wymaga prawdziwej odwagi”.

Lucas się nad tym zastanowił. „Czy to jest bycie surowym? O czym dziadek zawsze gada?”

„To inny rodzaj wytrzymałości” – wyjaśniłem. „Ten, który liczy się najbardziej. Mieć odwagę, by być dobrym, okazywać swoje uczucia i pomagać innym w ich własnych. To jest prawdziwa siła”.

Skinął głową, zadowolony. „Wolę taką twardość”.

„Ja też, kolego” – powiedziałem. „Ja też”.