Na przyjęciu z okazji ukończenia szkoły zobaczyłam, jak mój ojciec wsypał proszek do mojego kieliszka szampana, więc uśmiechnęłam się i oddałam go mojej siostrze – wypiła to, co było przeznaczone dla mnie.

Przed budynkiem sądu, z dala od małej grupki reporterów, czekał dr Lewis z Taylor i Zoe – moją wybraną rodziną, która niezmiennie mnie wspierała w tym trudnym czasie.

„Jak się czujesz?” zapytał Taylor, mocno mnie przytulając.

„Wolny” – odpowiedziałem po prostu. „Jakbym w końcu mógł oddychać”.

W kolejnych miesiącach Sophia i ja kontynuowaliśmy nasze odrębne, ale powiązane ze sobą podróże ku uzdrowieniu.

Sprzedaliśmy większość majątku osobistego naszych rodziców, a uzyskane środki przekazaliśmy na fundusz odszkodowań dla ofiar przestępstw.

Przyjąłem stanowisko w firmie zajmującej się rekultywacją środowiska, a moim głównym zajęciem było oczyszczenie terenu zakładu Harris West.

Sophia rozpoczęła pierwszy semestr studiów prawniczych, postanawiając specjalizować się w prawie ochrony środowiska i odpowiedzialności korporacyjnej.

Dom nad jeziorem traktowaliśmy jako nasze wspólne schronienie, miejsce, które skrywało szczęśliwe wspomnienia, nieskażone wpływem naszych rodziców.

Czasami siedzieliśmy na pomoście i rozmawialiśmy do późna w nocy, przeżywając skomplikowany smutek po stracie rodziny i tej, której tak naprawdę nigdy nie mieliśmy.

„Myślisz, że im kiedyś wybaczysz?” – zapytała mnie Sophia pewnego wieczoru, gdy oglądaliśmy zachód słońca, który malował wodę na odcienie złota i szkarłatu.

Zastanowiłem się nad tym pytaniem.

„Nie wiem, czy wybaczenie to właściwe słowo. Zaakceptowałem to, co się stało i kim oni są”.

„Uwolniłam się od gniewu, bo samo jego noszenie sprawiało mi ból, ale wybaczenie wymaga od nich skruchy, a nie sądzę, żeby byli do tego zdolni”.

Przytaknęła zamyślona.

„Ciągle myślę o naturze kontra wychowanie. Czy urodzili się tacy, czy coś ich takimi ukształtowało? I tak czy inaczej, co to dla nas oznacza?”

„To znaczy, że mamy wybór” – powiedziałem stanowczo. „Ich krew płynie w naszych żyłach, ale ich wartości nie muszą być w naszych sercach”.

„Możemy zdecydować, jakimi ludźmi się staniemy.”

Rok po imprezie z okazji ukończenia studiów stanąłem na podium, przemawiając na konferencji na temat wpływu branży farmaceutycznej na środowisko.

Kiedy omawiałem innowacyjne metody naprawcze, dostrzegłem na widowni Sophię, która z dumą nagrywała moje przemówienie na swoim telefonie.

Obok niej siedzieli dr Lewis, Taylor, Zoe i coraz większe grono przyjaciół i współpracowników, którzy stali się naszym wsparciem.