Na przyjęciu z okazji mojego ponownego ślubu śmiałem się, gdy zobaczyłem moją byłą żonę jako kelnerkę, ale 30 minut później szokująca prawda sprawiła, że ​​zadrżałem

– Ja też z siebie – odparła z łagodną siłą.

Za mną ktoś ustawił się w kolejce. Anna uśmiechnęła się raz jeszcze i wróciła do pracy — spokojna, pewna siebie, całkowicie u siebie.

Wyszedłem. Wziąłem łyk herbaty.

Ciepła. Uspokajająca. Prawdziwa.

Nie smakowała już żalem.
Tylko dojrzewaniem.
I może… pokojem.