na przyjęciu bożonarodzeniowym mój dziadek zapytał: „Wyjaśnij, dlaczego w domu, który ci oddałem, mieszkają obcy ludzie”. Nie miałam pojęcia, co miał na myśli, ale kiedy sprawdziłam nagrania z kamer bezpieczeństwa i zobaczyłam twarze moich rodziców i siostry, zrozumiałam wszystko — i trzydzieści minut później przyjechała policja.

Wypił, postawił szklankę na ladzie i oparł się o mnie, na wpół śpiąc.

„Mamo?” wyszeptał.

„Tak, kochanie?”

„Czy teraz jesteśmy bezpieczni?”

Objęłam go ramionami.

„Jesteśmy bezpieczniejsi niż byliśmy” – powiedziałem. „I będę nadal dbał o to, żebyśmy byli bezpieczniejsi. To moje zadanie”.

Skinął głową, wskazując na moje ramię.

„Okej” – mruknął, odpływając już w stronę snu.

Kiedy już położył się spać, wróciłem do stołu.

Otworzyłem notatnik jeszcze raz i pod wcześniej zapisaną listą napisałem jeszcze jedną linijkę.

Bo zemsta, jeśli przeprowadzona prawidłowo, nie jest gniewem. To zamknięcie sprawy, które jest do pewnego stopnia wyostrzone