Na pogrzebie mojej siostry pojawiło się 75 motocyklistów, a żaden z nas nie miał pojęcia, dlaczego.

White zrobiła krok naprzód. Wsunęła mu w dłoń małą, poplamioną olejem kopertę.

„Chciała, żebyś to dostał” – wyszeptała.

Później, w domu, kiedy zapiekanki były już schowane, a goście wyszli, moja mama ją otworzyła.

W środku było pismo Kendry: „Mamo, jeśli to czytasz, zapędziłam się w czasie. Nie smuć się. Żyłam dokładnie tak, jak chciałam. Jeźdźcy… stali się też moją rodziną. Pomogli mi stanąć na nogi po śmierci taty. Nie chciałam, żebyś się martwił, więc nic nie mówiłam. Ale mam nadzieję, że teraz zrozumiesz”.

Moja mama przycisnęła kartkę do piersi i siedziała, kołysząc się w milczeniu, a łzy spływały jej po policzkach.