Na pogrzebie męża dostałam SMS-a z nieznanego numeru: „Żyję. Nie ufajcie dzieciom”. Pomyślałam, że to okrutny żart.

Przez 42 lata Ernest był moim azylem. Poznaliśmy się w małym miasteczku Spring Creek, dwójka biednych dzieciaków o skromnych marzeniach. Miał tłuste dłonie i nieśmiały uśmiech, w którym od razu się zakochałam. Zbudowaliśmy życie w dwupokojowym domu z blaszanym dachem, który przeciekał w deszczu, ale byliśmy szczęśliwi. Mieliśmy coś, czego nie da się kupić za pieniądze: prawdziwą miłość.

Kiedy urodzili się nasi synowie, najpierw Charles, a potem Henry, myślałem, że serce mi pęknie. Ernest był wspaniałym ojcem, uczył ich łowić ryby i naprawiać rzeczy, a także opowiadał im bajki na dobranoc. Byliśmy zżytą rodziną, myślałem.

Na komisariacie sierżant O’Connell, który znał Ernesta od lat, spojrzał na mnie ze zdziwieniem. „Jaki wypadek, pani Hayes? Nie mamy zgłoszenia o wybuchu w warsztacie pani męża”. Wyciągnął teczkę. „Pani mąż trafił do szpitala nieprzytomny z objawami zatrucia metanolem”.

Otrucie. To nie był wypadek. To było morderstwo. „Dlaczego nikt mi nie powiedział?” – wyszeptałam.

„Najbliższa rodzina, która podpisała dokumenty szpitalne – twoi synowie – poprosiła o zachowanie poufności tych informacji”.

Ukryli prawdę. To oni sprowokowali wybuch. To oni wszystko zaaranżowali. Następne dni były przerażającą partią szachów. Przyszli razem do mojego domu, z twarzami skrywającymi fałszywe zaniepokojenie, oskarżając mnie o paranoję, o halucynacje z żalu. Przynieśli ciastka i kawę, ale tajemniczy posłaniec ostrzegł mnie: nie przyjmuj niczego, co ci zaproponują do jedzenia lub picia. Chcieli mnie też otruć.