Na pogrzebie dziadka moja rodzina odziedziczyła jego jacht, penthouse, luksusowe samochody i firmę. Prawnik wręczył mi jedynie małą kopertę z biletem lotniczym do Monako. „Chyba twój dziadek nie kochał cię aż tak bardzo” – zaśmiała się moja matka. Zraniona, ale ciekawa, postanowiłam pojechać. Kiedy dotarłam na miejsce, kierowca trzymał tabliczkę z moim imieniem: „Proszę pani, książę chce się z panią widzieć”.

Przeszli przez frontowe drzwi jak we śnie. Głos mamy był ledwie szeptem. „April… jak właściwie kupiłaś ten dom?”

„Złożyłem ofertę” – powiedziałem po prostu. „Właściwie dziewiętnaście milionów. Była wojna licytacyjna”.

„Kochanie, to niemożliwe” – powiedziała mama, chwytając tatę za ramię. „Jesteś nauczycielem”.

„Były nauczyciel” – poprawiłem. „Wczoraj złożyłem rezygnację”.

Zaprowadziłem ich do sypialni głównej z widokiem.

„Pamiętasz kopertę dziadka?” – zapytałem.

„List?” zapytał tata. „April, list nie wyjaśni tego domu”.

„To nie był zwykły list. To było powiadomienie o aktywacji mojego funduszu powierniczego. Dziadek założył dla mnie fundusz powierniczy, kiedy miałem szesnaście lat. Jestem miliarderem od dwudziestych szóstych urodzin”.

Tata ciężko usiadł na łóżku. „To niemożliwe”.

„Mam kasyna w Monako i Las Vegas. Hotele w Londynie i Singapurze. Koperta, z której się wszyscy śmialiście? Dzięki niej stałem się wystarczająco bogaty, żeby kupić wszystko, czego zapragnę”.

„Miliarder?” – wyszeptała mama.