Na naszym ślubie mąż nagle wepchnął mnie do lodowatej fontanny i wybuchnął histerycznym śmiechem. Upokorzona i złamana, zareagowałam w sposób, którego nikt nie mógł sobie wyobrazić.

Śmiech rozbrzmiał głośniej niż plusk.

Na sekundę wszystko zamarło – muzyka, gwar rozmów, nawet światełka drżące na zimnym, jesiennym wietrze. Biała suknia lgnęła do mnie jak mokry duch, lodowata woda zapierała mi dech w piersiach. Wokół marmurowej fontanny goście łapali oddech, niektórzy zakrywali usta, inni niezręcznie udawali, że odwracają wzrok. Ale ja widziałam tylko jego – Ethana – mojego nowego męża, zgiętego wpół ze śmiechu, a jego drużba poklepywał go po plecach, jakby to był najlepszy żart wieczoru.

Marzyłam o tym ślubie od dzieciństwa. Rustykalna stodoła w Vermont, bladopomarańczowe liście unoszące się w powietrzu, skrzypkowie grający „La Vie en Rose” . Miało być idealnie. A jednak stałam tu, przemoczona, drżąca, z makijażem rozmazanym na czarno, podczas gdy Ethan wskazywał na mnie i się śmiał.

„To tylko żart, kochanie! Rozluźnij się!” – krzyknął aroganckim tonem.
Kilkoro gości zachichotało niespokojnie. Jego matka wymusiła śmiech. Ojciec stał sztywno, z zaciśniętą szczęką. Próbowałam się wydostać, ale moje satynowe obcasy poślizgnęły się na kamieniu. Szok wywołany zimnem był niczym w porównaniu z upokorzeniem, które paliło mnie w środku.

Fotograf zawahał się. Potem Ethan pomachał do niego. „Zrób to – to będzie legendarne!”

To był moment, w którym coś we mnie pękło.