Na moim przyjęciu zaręczynowym teściowa chwyciła mikrofon i oznajmiła: „Ten ślub się nie odbędzie – znalazłam lepszą żonę dla mojego syna”. Zaśmiałam się, myśląc, że to jakiś okropny żart… dopóki nie wskazała na kobietę stojącą dumnie obok niej. Tłum ucichł. Wtedy mój narzeczony wystąpił naprzód, odebrał mikrofon swojej matce i powiedział coś, co sprawiło, że jej twarz zbladła – słowa, których będzie żałować do końca życia.

Patricia od lat żyła z alimentów ojca Daniela. Nie pracowała ani jednego dnia w życiu, bo nie musiała; jej były mąż był zbyt miły, zbyt winny z powodu rozwodu i pozwolił jej żyć na alimentach. Ale widząc wszystko, co zrobiła, skalę jej złośliwości i manipulacji, złożył wniosek o ich trwałe uchylenie. I wiecie co? Udało się. Patricia przeszła z zamożnej rodziny do praktycznie zrujnowanej, bez męża, który zapewniłby jej byt, bez syna, którym mogłaby manipulować, bez rodziny, do której mogłaby się zwrócić. Straciła wszystko.

A wisienka na torcie? Vanessa, kobieta, do której Patricia próbowała namówić Daniela, zaczęła spotykać się z kimś innym. Kiedy Patricia, w ostatniej, żałosnej próbie ratowania czegoś, próbowała się z nią skontaktować, Vanessa ją zablokowała. Okazuje się, że nawet kobieta, którą osobiście wybrała jako „idealną pannę młodą”, nie chciała mieć z nią nic wspólnego. Wszyscy w jej życiu ją porzucili.

Ja? W końcu byłem wolny.

Nasz dzień ślubu był idealny. Świeciło słońce, grała muzyka, a ja szłam do ołtarza w stronę miłości mojego życia, wiedząc z absolutną pewnością, że Patricii nigdzie nie ma. Ostatni raz słyszałam o niej, gdy przeprowadziła się do innego miasta, mieszkała w jakimś tanim wynajętym mieszkaniu, całkowicie odizolowana. Bez pieniędzy, bez sojuszników, bez władzy. Całe życie próbowała kontrolować ludzi, a w końcu całkowicie się zniszczyła.

Bo czasami najlepszą zemstą nie jest zemsta. To obserwowanie, jak wróg się sam niszczy. A Patricia? Zrobiła to perfekcyjnie.