Rozdział 1: Zasadzka
Impreza z okazji ukończenia studiów miała być radosnym wydarzeniem, kulminacją lat ciężkiej pracy, nocnych sesji nauki i czystej ulgi z powodu skończenia studiów . Właśnie skończyłam składać serdeczne podziękowania, rozkoszując się ciepłem sukcesu i życzeniami od przyjaciół i rodziny, gdy moja mama postanowiła zająć w niej pierwsze miejsce. Stała na środku naszego salonu, miejscu zazwyczaj zarezerwowanym dla szczęśliwszych wspomnień, ściskając w dłoni kieliszek wina i odchrząknęła z niemal teatralnym rozmachem.

„Skoro zapłaciłam za twoją edukację” – oznajmiła, a jej głos przebił się przez radosny gwar – „to na zawsze będziesz mi winien połowę swojej pensji”.

Na początku myślałam, że żartuje. Naprawdę. Parsknęłam szczerym, donośnym śmiechem, takim, który rodzi się głęboko w brzuchu i rozchodzi się po całym ciele, bo czy to nie jest śmieszne? Kto przy zdrowych zmysłach wstaje na imprezie z okazji ukończenia szkoły przez własne dziecko i mówi coś tak kompletnie szalonego? Absurdalność tego była wręcz komiczna.

Ale moja mama się nie śmiała. Jej oczy, zazwyczaj błyszczące teatralnym ciepłem, były zimne, twarde i absolutnie poważne. Sięgnęła do swojej designerskiej torebki, wyjęła nieskazitelny papierowy segregator i podała mi go z powagą windykatora wręczającego ostateczne wezwanie do zapłaty. „Możesz się śmiać, ile chcesz” – powiedziała słodkim, ale stanowczym głosem, z nutą niepokoju. „Ale kazałam to napisać już jakiś czas temu. To jest prawnie wiążące”.

Śmiech zamarł mi w gardle, zastąpiony nagłym, lodowatym guzem grozy. Otworzyłam teczkę, niezdarnie poruszając palcami, wciąż kurczowo trzymając się rozpaczliwej nadziei, że to jakiś misterny, nieprzemyślany żart. Wokół mnie goście wiercili się niespokojnie, ich szepty cichły, zastąpione upiorną ciszą. Czułam ich wzrok na sobie, na mojej mamie, na teczce. Kto robi coś takiego własnemu dziecku? Ta myśl odbiła się echem w mojej głowie niczym mrożący krew w żyłach szept.