Na lotnisku tata powiedział: „Nie stać jej nawet na klasę ekonomiczną”. Moja przyrodnia siostra roześmiała się, wsiadając do pierwszej klasy. Czekałem w milczeniu, aż mężczyzna w mundurze powiedział: „Pani odrzutowiec jest gotowy, proszę pani”. Cały peron zamarł.

Ruszaj się szybciej, Mia” – warknął mój ojciec, a jego głos był tak ostry, że przebił się przez tłum. „Znów nas blokujesz.

Ugryzłam się w język i odsunęłam się, gdy moja przyrodnia siostra, Laya, przeszła obok. Jej designerskie obcasy stukały o wypolerowaną podłogę, niczym odliczanie do mojego upokorzenia. Odrzuciła do tyłu lśniące blond włosy i uśmiechnęła się krzywo. „Może się denerwuje” – powiedziała, zerkając na mnie z udawanym współczuciem. „Pewnie pierwszy raz widzi samolot z bliska”.

Mój ojciec parsknął śmiechem, nawet nie próbując ukryć pogardy. „Nie stać jej na klasę ekonomiczną, Laya. Nie oczekuj, że będzie wiedziała, jak działają lotniska”.

Rozległ się śmiech. Wszyscy się odwrócili. Upał palił mi policzki, ale nie powiedziałem ani słowa. Poprawiłem tylko pasek starego plecaka i wpatrywałem się w ogromne szklane okna, gdzie samoloty lśniły w porannym słońcu. Lecieli pierwszą klasą do Nowego Jorku na rodzinną uroczystość, na którą teoretycznie zostałem zaproszony, ale tak naprawdę nigdy nie chciałem tam być.

Laya uniosła kartę pokładową z triumfalnym uśmiechem. „Wsiadamy do pierwszej klasy, tato. Napijemy się szampana przed startem”. Spojrzała na mnie i powiedziała: „Ciesz się”.

„Nie bądź zgorzkniały” – dodała, przewracając oczami. „Niektórzy z nas po prostu podejmują lepsze decyzje życiowe”.

To zabolało. Dwa lata temu podjąłem decyzję: odszedłem z firmy mojego ojca, po tym jak ożenił się z kobietą starszą ode mnie zaledwie o pięć lat i przekazałem jej córce, Layi, wszystko, co zbudowałem. Teraz stały tam, uśmiechnięte i pełne prestiżu, a ja byłem outsiderem z wysłużoną walizką i spokojną twarzą.

„Zrób nam przysługę” – powiedział mój ojciec, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu. „Postaraj się nie splamić dobrego imienia rodziny. Ludzie gadają”.

Spojrzałem mu prosto w oczy. „Ludzie zawsze gadają, tato. Liczy się to, co powiedzą później”.

Zanim zdążył odpowiedzieć, z głośnika rozległ się komunikat o wejściu na pokład. Zebrali bagaże i ruszyli w stronę bramki. Laya odwróciła się, uśmiechając się przez ramię. „Do zobaczenia w klasie ekonomicznej – jeśli w ogóle będzie cię stać na bilet”.