Na czterdziestych urodzinach mojego syna, moja wnuczka nagle chwyciła mnie za ramię, a jej oczy rozszerzyły się ze strachu. „Dziadku, musimy stąd wyjść. Natychmiast” – wyszeptała natarczywie. Zamarłem, zdezorientowany. „Dlaczego?” – zapytałem. „Proszę, po prostu mi zaufaj” – błagała. Zaufałem – i ta decyzja uchroniła mnie przed najokrutniejszą zdradą, jaką zaplanował mój własny syn. Nie uwierzyłbyś, co zamierzał zrobić.

„Nie” – powiedziałem cicho. „Nadal jesteś moim synem. Ale to nie znaczy, że zapomnę, co zrobiłeś. To znaczy, że wciąż mam nadzieję, że będziesz lepszy”.

Po raz pierwszy od tamtej okropnej nocy coś w jego wyrazie twarzy złagodniało. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął mały pendrive.

„Oryginalny film” – powiedział. „Wszystkie kopie zostały usunięte. Przepraszam”.

Zostawił je na stole, wstał i wyszedł.

Po jego wyjściu siedziałem tam jeszcze długo, trzymając ten maleńki kawałek plastiku, jakby to było wyznanie duszy. Nie patrzyłem na niego. Nie musiałem. Po prostu wrzuciłem go do kominka i patrzyłem, jak płomienie go pochłaniają.

Emily wpadła tego popołudnia. Kiedy opowiedziałem jej, co się stało, uśmiechnęła się blado. „Może się zmienia” – powiedziała.

„Może” – odpowiedziałem. „Ale nawet jeśli nie, to ty zrobiłaś coś niezwykłego tamtej nocy, Emily. Uratowałaś mnie – przed upokorzeniem, owszem – ale może też uratowałaś go przed całkowitym zagubieniem”.

Na zewnątrz słońce zachodziło nad wzgórzami, malując świat delikatnym złotem. Po raz pierwszy od dawna poczułem coś na kształt spokoju.