Na aukcji mój kuzyn przebił moją ofertę na mój wymarzony domek, tylko po to, żeby mi dopiec, chwaląc się: „Buduję szklany pałac z bezkresnym widokiem na ocean!”. Uśmiechnęłam się tylko, wiedząc, że zapomniał sprawdzić geodezję działki tuż przed nią. Po cichu ją kupiłam… I SZEPNĘŁAM: „CIESZ SIĘ MOIM 20-STOPOWYM PŁOTEM”.

Spojrzałem na niego przez szpary w listwach. Arogancja zniknęła. Powłoka złotego chłopca pękła, odsłaniając przestraszone, niekompetentne dziecko pod spodem.

„Powinnaś była o tym pomyśleć” – powiedziałam pewnym, ale ciężkim głosem, wyrażającym ciężar chwili – „zanim wydałaś 50 000 dolarów tylko po to, żeby mnie rozpłakać”.

„Błagam cię” – płakał. „Czego chcesz? Zrobię wszystko”.

Spojrzałem na dom. Był piękną muszlą uwięzioną za moją ścianą.

„Chcę ten dom” – powiedziałem.

Archie gwałtownie podniósł głowę.

“Co?”

„Chcę ten dom” – powtórzyłem. „Ale nie zapłacę za niego dwóch milionów. Nie zapłacę 475. Spłacę zastaw, który wziąłeś na dom ciotki Carol i przejmę kredyt hipoteczny. To wszystko. Ty wyjdziesz z niczym, ale twoja matka zatrzyma dom”.

„To… to kradzież” – wyjąkał Archie. „Włożyłem 600 000 w remont…”

„I postawiłem przed nim sześciometrowy mur” – powiedziałem. „Teraz ten dom nie jest nic wart dla nikogo poza mną, bo tylko ja mogę go zburzyć”.

Wyjąłem z torby kontrakt. Przygotowałem go z bratem Tristana poprzedniego wieczoru.

„Masz czas do 17:00” – powiedziałem. „Albo zasadzę bluszcz”.

Termin, który wyznaczyłem, to 17:00. O 16:15 przyjechała kawaleria. Siedziałem na tylnej klapie mojej ciężarówki, zaparkowanej po mojej stronie muru, popijając wodę z butelki i obserwując, jak cienie wydłużają się na ziemi działki 4003. W powietrzu unosił się zapach świeżego drewna i słonej bryzy znad oceanu, której nie widziałem, ale zdecydowanie słyszałem. Spodziewałem się, że Archie wyjdzie z długopisem. Zamiast tego, trzy samochody podjechały do ​​krawężnika jego posesji jeden po drugim. Pierwszy był beżowy sedan cioci Carol. Potem ciężarówka wujka Dave’a. W końcu podjechał błyszczący, wynajęty samochód sportowy Archiego, blokując ich wszystkich.

Nie podeszli do frontowych drzwi domu. Przeszli prosto wzdłuż pobocza, maszerując przez błoto w stronę, gdzie siedziałem. Wyglądało to jak formacja wojskowa, z ciotką Carol na czele, ściskającą torebkę jak broń. Archie szedł za nimi, wpatrzony w telefon i unikający kontaktu wzrokowego ze mną. Zostałem na tylnej klapie. Nie wstałem. Nie chciałem dać im satysfakcji, widząc, że przybieram postawę obronną.

„Emma Rose” – głos ciotki Carol był piskliwy, przebijał się przez szum wiatru. „To trwa już wystarczająco długo. Chcę, żeby to… to monstrum zostało natychmiast zburzone”.

Zatrzymała się przy granicy posesji i energicznie wskazała na 6-metrową ścianę drewna górującą nad nami.

„Witaj, ciociu Carol” – powiedziałem spokojnie. „Miło cię widzieć. A tak przy okazji, jesteś tu bez pozwolenia. To działka 4003”.

„Nie wciskaj mi tego prawniczego bełkotu” – warknęła. „Jesteśmy rodziną. Masz pojęcie, co robisz swojemu kuzynowi? Jest chory ze zmartwienia. Nie spał od trzech dni”.

„Wygląda na zmęczonego” – zgodziłem się, zerkając na Archiego, który krążył przy kącie ogrodzenia, blady i spocony. „Może powinien był się przespać, zanim próbował zrujnować moją przyszłość finansową na aukcji”.

„To była sprawa biznesowa” – wtrącił wujek Dave, robiąc krok naprzód. Był rosłym mężczyzną, który zazwyczaj unikał konfliktów, ale Archie najwyraźniej opowiedział mu wciągającą, łzawą historyjkę. „Chłopak dostrzegł okazję. Nie można go karać za to, że jest bystrzejszy od ciebie”.

„Ostrzejszy?” Zaśmiałem się sucho i bez humoru. „Dave, spójrz na tę ścianę. Czy to wygląda na robotę kogoś, kto został przechytrzony?”

„Wygląda na to, że to złośliwość” – krzyknęła Carol. „Czysta zazdrość. Nie mogłaś znieść tego, że wygrał, więc próbujesz go zniszczyć. Archie powiedział nam wszystko. Powiedział nam, że żądasz aktu własności domu. Powiedział nam, że próbujesz ukraść jego ciężką pracę”.

„Ukraść?” – zapytałem. „Zaproponowałem, że kupię. Zaproponowałem, że przejmę długi za grosze”.

„Za grosze!” krzyknęła Carol. „Włożył duszę w ten dom, a ty chcesz ją zabrać za nic? Wstydzę się ciebie. Twoja matka by się ciebie wstydziła”.

To była linia. To był ten moment. Zeskoczyłem z tylnej klapy. Moje buty uderzyły o ziemię z głośnym hukiem. Podszedłem do granicy posesji, stojąc tuż obok mojej ciotki.

„Nie mieszaj w to mojej matki” – powiedziałem, a mój głos opadł o oktawę, stając się niebezpiecznie cichy. „A skoro Archie ci wszystko powiedział, to zakładam, że powiedział ci o panu Vainie”.

Nastąpiła ciężka cisza. Carol zamrugała.

“Kto?”

Spojrzałem na Archiego. Wzdrygnął się i cofnął o krok.

„Archie” – powiedziałem, podnosząc głos, żeby poniósł się ponad wiatrem – „nie powiedziałeś jej. Sprowadziłeś ją tutaj, żeby walczyła w twojej bitwie, i nawet nie dałeś jej instrukcji”.

„Zamknij się, Emmo” – syknął Archie. „Po prostu się zamknij. Damy radę”.

„Nie” – powiedziałem. „Już to ustaliliśmy. Jest 4:30. Masz 30 minut”.