Myśleli, że dwudziestodolarowy banknot i ulewa będą moim końcem, ale pięć lat po tym, jak moja siostra uśmiechnęła się do mnie z powodu mojej porażki, weszła do mojego biura, żeby błagać mnie o pracę. Nie miała pojęcia, że ​​szef patrzący na nią to TA SIOSTRKA, KTÓRĄ ZOSTAWIŁA NA ŚMIERĆ…

Czyjaś dłoń potrząsnęła moim ramieniem. Mężczyzna w granatowej kurtce roboczej z małym logo logistyki wyciągnął parujący styropianowy kubek. „Wyglądasz źle, dzieciaku” – powiedział szorstkim, ale życzliwym głosem. „Jestem Harvey”. Kiedy atak kaszlu sprawił, że przed moimi oczami zaczęły tańczyć czarne plamy, otworzył stary telefon i wezwał pomoc, mimo moich protestów. W szpitalu powiatowym pielęgniarka założyła mi plastikową opaskę na nadgarstek – imię, datę urodzenia, a potem zdanie, które przeszyło mnie do szpiku kości: Adres: Nieznany.

Później powiedziano mi, że mam ciężkie zapalenie płuc i gorączkę 40°C. Gdybym został na tej ławce do 17:45 w Denver, mógłbym się nie obudzić. Pracownik socjalny zapisał mnie do pomocy charytatywnej w nagłych wypadkach. Nadal było saldo. Kiedy pielęgniarka wróciła, powiedziała, że ​​mężczyzna z zajezdni czekał dwie godziny i uregulował rachunek. Na pokwitowaniu widniał stempel „Zapłacono w całości”.

Zachowałem bransoletkę. Zachowałem dwudziestkę. Nie dlatego, że potrzebowałem przypomnienia o okrucieństwie – tego już dość przeżyłem – ale dlatego, że potrzebowałem mapy. Bólu. Systemu. Szansy.

Kiedy trzy dni później mnie wypisali, poszłam do Harbor House, murowanego schroniska dla młodych kobiet po drugiej stronie miasta. Godzina policyjna o dziewiątej. Obowiązkowe obowiązki. Limit trzydziestu dni. Górne łóżko pod wąskim oknem. Pościel pachniała tanim detergentem i niemożliwością. Zdjęłam bransoletkę z napisem „adres nieznany” i schowałam ją obok złożonej dwudziestki w kieszeni. To był mój punkt wyjścia. „A” na każdej przyszłej mapie.

Zapalenie płuc ustępowało niczym toksyczna fala. Byłem słaby, ale zegar tykał głośno: trzydzieści dni. Potrzebowałem pracy natychmiast. Fluorescencyjno-żółta ulotka na tablicy schroniska głosiła: Diner – Lopez & Sons – All Shifts. Złóż podanie w ciągu kilku dni.

Lopez & Sons to wąskie pudło wciśnięte na rogu Piątej i Ash. Odklejające się laminowane blaty w kolorze słabej kawy. Czerwone winylowe stołki posklejane taśmą klejącą. W powietrzu unosił się zapach smażonej cebuli, stęchłej kawy i wybielacza. Za ladą stała Rosa Lopez, po pięćdziesiątce, z oczami jak czarne szkło i włosami spiętymi w kok tak ciasny, że cofał czas. „Masz doświadczenie?” zapytała, nie odrywając wzroku od notesu.

„Szybko się uczę.”