„Musisz jej zapłacić za ślub!” – krzyknęli rodzice w środku kolacji, moja siostra siedziała i śmiała się triumfalnie, a ja po prostu spokojnie odłożyłam pałeczki i powiedziałam: „CAŁA RODZINA MA 24 GODZINY, ABY… SAM ZDECYDOWAĆ O SWOIM LOSIE”.

Odpowiedziała Brooke.

„Dwadzieścia osiem tysięcy” – powiedziała tak swobodnie, jakby prosiła mnie o podanie soli.

Dwadzieścia osiem tysięcy dolarów. Cały mój fundusz awaryjny. Lata zmarnowanych wakacji, używanych mebli i odmawiania rzeczy, których skrycie pragnąłem, bo ważniejsze było posiadanie zapasu. Zbudowałem tę siatkę bezpieczeństwa, każdą godzinę płatnego czasu.

Ścisnęło mnie w gardle.

„To dużo pieniędzy” – powiedziałem cicho.

Głos Artura stał się stwardniały.

„Rodzina zasługuje na inwestycję” – powiedział. „Jeśli nie chcesz się dołożyć, to powinieneś się zastanowić, czy w ogóle pasujesz do tego domu”.

„Co to znaczy?” zapytałem.