Mojego 9-latka posadzono na składanym krześle obok śmietnika podczas kolacji wigilijnej. Wszyscy udawali, że to normalne — dopóki nie poprosiła mnie o dotrzymanie obietnicy. Pięć minut później moja matka krzyczała.

Nie w jej sercu.

Nigdy więcej.

Niebo przybrało już barwę przydymionej lawendy, gdy Lily i ja wjechaliśmy na podjazd. Lampa na ganku automatycznie się zapaliła – ciepła, żółta poświata spływała po cienkiej warstwie śniegu. Wszystko wyglądało cicho, niczym niezakłócone, jakby świat za naszymi drzwiami nie wiedział, że coś się stało. A może po prostu nic go to nie obchodziło.

W środku dom wyglądał dokładnie tak, jak go zostawiliśmy. Lampki na choince wciąż się paliły; miętowa świeca wypaliła się do miękkiej kałuży wosku. Lily zrzuciła buty i zrzuciła płaszcz, po czym znieruchomiała.

“Mama?”

“Tak?”

„Czy teraz świętujemy Boże Narodzenie? Tylko my?”