Moja żona zostawiła mnie dla swojego kochanka i mieli wypadek samochodowy – po jego śmierci wróciła i zażądała, żebym się nią zaopiekował. Nie mogła uwierzyć w moją reakcję.

Teraz czułem, że to już wszystko.

Tego wieczoru, po powrocie do domu, otworzyłem szufladę, w której trzymałem artykuły biurowe i po raz ostatni wyciągnąłem żółty marker.

Przytrzymałem go przez sekundę, obracając w palcach.

Mały, śmieszny przedmiot.

Ale stał się symbolem czegoś, o czym nie wiedziałam, że potrzebuję, dopóki życie tego nie wymagało.

Przejrzystość.

Czyste linie.

Odmowa zamazywania rzeczywistości tylko dlatego, że ktoś chce wygody.

Włożyłem ją z powrotem do szuflady i ostrożnie ją zamknąłem.

Ponieważ bycie czyjąś siatką bezpieczeństwa jest wyborem.

Nie jest to zdanie.

A ja już spłaciłam wszystko, co byłam winna temu małżeństwu.

Jeśli uważasz, że się myliłem, powiedz to.

Jeśli uważasz, że miałem rację, to też to powiedz.

Tak czy inaczej, wciąż tu jestem – wciąż buduję życie, które nie wymaga ode mnie zniknięcia, by ktoś inny mógł istnieć.