Moja „zniedołężniała” teściowa spędzała całe dnie na niszczeniu papierów. Mój mąż kpił z niej, mówiąc: „to warzywo”. Dziś nagle szepnęła do mojej córki: „schowaj się w sejfie taty i nie wychodź, dopóki nie przyjedzie policja”. Zdezorientowana patrzyłam, jak moja córka ucieka. Mój mąż wrócił, domagając się testamentu, ale jego matka połknęła klucz do sejfu na jego oczach. Gdy rozbił sejf młotkiem, krzycząc: „Otwórzcie drzwi!”, zawyły syreny. Okazało się, że moja córka była w środku, trzymając oryginalny testament…

Lily , myśląc, że to ekscytująca gra w chowanego, chwyciła butelkę wody ze stolika kawowego i pobiegła w stronę gabinetu na końcu korytarza.

„ Lily ?” zawołałam, wchodząc do salonu, z zamętem w głowie. „Co robisz, Marto ?”

Zanim zdążyłam pójść za córką, Martha wstała.

Nie walczyła. Nie używała laski. Wyprostowała się, prostując kręgosłup, jakby zrzucała ciężar ostatnich sześciu miesięcy. Kopnięciem odrzuciła na bok stertę poszarpanych gazet.

„ Eleno ” – powiedziała, odwracając się do mnie. „Zadzwoń pod 911. Powiedz im, że doszło do zakłócenia spokoju domowego i próby rabunku”.

„ Martha ?” wyjąkałam, upuszczając ściereczkę. „Ty… ty wróciłaś?”

„Nigdy nie odeszłam, kochanie” – powiedziała, a jej oczy płonęły przerażającą inteligencją. „Musiałam tylko czekać. Musiałam czekać, aż będzie na tyle nieostrożny, żeby zostawić kod do sejfu zapisany na swoim notesie. Ale Lily zmieniła mi go wczoraj podczas „przerwy na zabawę”. A teraz dzwoń na policję. Wróci wcześniej. Czuję to”.

„Właśnie wyszedł” – powiedziałem, kręcąc głową. „Nie wróci przez godzinę”.

Jak na zawołanie, dźwięk zgrzytu opon wjeżdżającego na podjazd samochodu sportowego Richarda rozniósł się echem po domu. Opony zapiszczały na chodniku. Trzasnęły drzwi samochodu.

„Zapomniał o czynie” – powiedziała spokojnie Marta . „Schowaj się, Eleno . Jest dziś niebezpieczny. Wie, że nie ma już czasu”.

Rozdział 2: Złoty klucz

„Nie zostawię cię” – powiedziałem, trzęsąc się z zimna, gdy wyciągałem telefon z kieszeni. Palcami nerwowo przebierałem po ekranie odblokowywania.

Drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem. Drewno roztrzaskało się o ścianę.

Richard nie był sam. Była z nim Vanessa , z rozczochranymi blond włosami i twarzą zaczerwienioną od paniki.

„Gdzie to jest?” krzyknął Richard , wpadając do salonu, omijając wieszak na ubrania. „Zostawiłem oryginał testamentu na biurku w gabinecie! Vanessa powiedziała, że ​​musimy go spalić, zanim zjawi się prawnik, żeby stary projekt stał się nieważny! Ruszaj się, Eleno !”

Przepchnął się obok mnie, jego oczy były dzikie. Zatrzymał się jak wryty, gdy zobaczył Marthę .

Stała na środku pokoju. Nie kołysała się. Nie niszczyła papieru. Stała ze skrzyżowanymi ramionami, wpatrując się w niego niczym sędzia na rozprawie skazującej.

„Szukasz tego?” zapytała Marta .

Uniosła rękę. Między kciukiem a palcem wskazującym trzymała ciężki mosiężny klucz.

Richard zamarł. Jego usta otwierały się i zamykały. „ Mamo ? Ty… ty ukradłaś mi klucz? Stoisz?”

„Robię wiele rzeczy, Richardzie ” – powiedziała chłodno. „Przede wszystkim przepisuję swoje dziedzictwo”.

„Daj mi to, stara wiedźmo!” – ryknął Richard , a szok natychmiast ustąpił miejsca wściekłości.

Rzucił się na nią.

„ Richard , stój!” krzyknęłam, wbiegając do pokoju, żeby go powstrzymać.

Vanessa poruszyła się szybciej, niż się spodziewałem. Popchnęła mnie mocno, wbijając akrylowe paznokcie w moje ramię. Zatoczyłem się do tyłu, uderzając o ścianę, a dech mi zaparło.

„Zamknij się, głupia kurwo!” syknęła na mnie Vanessa . „Weź klucz, Richard ! Testament jest w sejfie! Jeśli go nie zniszczymy, fundusz przejdzie na dzieciaka, a my nic nie dostaniemy!”

Richard złapał Marthę za wątły nadgarstek. Skręcił go. „Daj. Mi. To.

Marta się nie odsunęła. Uśmiechnęła się. Nie był to miły, babciny uśmiech. To był uśmiech kobiety, która przetrwała wojny, recesje i śmierć męża, i nie bała się rozpieszczonego bachora w garniturze.

„Chcesz klucz?” zapytała cicho.

„TAK!” krzyknął Richard , śliniąc się.

„Przyjdź i weź to.”

Jednym szybkim, szokującym ruchem Marta podniosła dłoń do ust. Rzuciła ciężki mosiężny klucz na język.

Zamarłam. Oczy Richarda wyszły z orbit.

Wszyscy patrzyliśmy, jak odchyliła głowę do tyłu i z trudem przełknęła ślinę. Gula przeszła przez jej wąskie gardło. Zakaszlała raz, a potem znowu przełknęła.

„Ty… ty szalony…” wyjąkał Richard , a jego twarz przybrała głęboki, gwałtowny odcień fioletu. „Wypluj to! Wypluj to natychmiast!”

Złapał ją za ramiona i potrząsnął.

„Przepadło, Richardzie ” – powiedziała Martha ochrypłym, ale spokojnym głosem. „A zapasowy klucz? Ten, który schowałeś w zamrażarce? Podarłam go trzy miesiące temu. Pamiętasz konfetti, które zrobiłam we wtorek? To był twój spadek”.

Richard wydał z siebie krzyk – pierwotny, zwierzęcy dźwięk czystej frustracji. Rzucił Marthę z powrotem na bujany fotel. Uderzyła mocno w poduszki, krzywiąc się, ale nie krzyknęła.

„Rozwalcie sejf!” krzyknęła Vanessa , chwytając Richarda za ramię. „Przynieście młot z garażu! Nie potrzebujemy klucza! Rozwalimy zawiasy!”

W oczach Richarda zabłysła szalona myśl. „Młot. Tak.”

Odwrócił się i pobiegł w stronę garażu. Vanessa pobiegła w stronę gabinetu.

Krew mi zmroziła krew. Lód w moich żyłach zmienił się w absolutne zero.

„ Lily !” krzyknęłam. „ Martho , Lily jest w sejfie!”

„Wiem” – wydyszała Martha , chwytając się za gardło, w którym tkwił klucz. „To najbezpieczniejsze miejsce w domu, Eleno . Jest ognioodporne. Kuloodporne. I dźwiękoszczelne. Nie usłyszy jego krzyków”.

„Ale on to rozwali!” krzyknęłam, zrywając się na równe nogi. „On użyje młota kowalskiego!”

„Nie może” – powiedziała Martha , a jej oddech stawał się coraz cięższy. „Ten sejf jest z litej stali. Zbudowano go w 1920 roku. Nie da rady wejść. Nie w pięć minut”.

Pięć minut?

Z korytarza dobiegł odgłos ciężkich butów. Pojawił się Richard , ciągnąc za sobą potężny, zardzewiały młot kowalsko-walcarski.

Nawet na nas nie spojrzał. Pobiegł do gabinetu.

SZCZĘK!

Dźwięk metalu uderzającego o metal rozbrzmiał jak wystrzał z pistoletu. Deski podłogowe zawibrowały.

SZCZĘK!

„OTWÓRZ DRZWI!” – krzyknął Richard z gabinetu. „ LILY ? JESTEŚ TAM? WIEM, ŻE TAM JESTEŚ! OTWÓRZ TE DRZWI, BO JE WYWALĘ!”

Pobiegłem do drzwi gabinetu. Widok był koszmarny.

Richard z całej siły machał młotem kowalskim w masywne stalowe drzwi antycznego sejfu. Iskry sypały się strumieniami. Vanessa drapała tarczę szyfrową, próbując odgadnąć cyfry.

„Tato, przestań!” – usłyszałem stłumiony, cichy głosik z głębi metalowego pudełka. „ Babcia powiedziała nie!”

„Ta smarkula ma wolę!” krzyknęła Vanessa , wskazując na sejf. „Ona ma papiery! Richard , rozwal pokrętło! Zniszcz zamek!”

Richard znów zamachnął się młotem. BUM. Cały dom się zatrząsł. Z sufitu posypał się kurz.

„ Richard , zrobisz jej krzywdę!” krzyknęłam, rzucając się na niego. Złapałam go za ramię w trakcie zamachu. „To twoja córka! Przestań!”

Obrócił się i uderzył mnie od tyłu. Jego pierścionek trafił mnie w wargę. Poczułem smak miedzi, upadając na podłogę.

„Ona kradnie moje pieniądze!” – ryknął, unosząc młot wysoko nad głowę. Jego oczy były całkowicie czarne. „Pogrzebię was wszystkich, jeśli będę musiał!”

Opuścił młot.

Rozdział 3: Dziedzictwo

Młotek uderzył w klamkę sejfu. TRZASK. Klamka się wygięła, ale drzwi ani drgnęły.

Richard podniósł młot do kolejnego uderzenia, dysząc jak dziki pies.

Nagle przenikliwy, wysoki dźwięk przeciął chaos.

WEE-WOO-WEE-WOO.

Syreny. Głośne. Blisko. Bardzo blisko.

Richard zamarł, a młot zawisł w powietrzu. „ Vanesso … kto wezwał policję?”

„Nie zrobiłam tego!” wrzasnęła Vanessa , patrząc przez okno. „Są trzy krążowniki! Richard , uciekaj!”

„Zadzwoniłam do nich” – dobiegł głos Marthy z korytarza.

Opierała się o framugę drzwi, blada, spocona, trzymając się za pierś. Ale w dłoni trzymała mały, czarny wisiorek na łańcuszku. Przycisk LifeAlert. Ten sam, z którego noszenia drwił z niej Richard , nazywając go „brzydką biżuterią”.

„Dziesięć minut temu” – powiedziała Martha z cieniem uśmiechu na ustach. „Cichy alarm. Przycisk paniki. Powiedziałam im, że jest mężczyzna z bronią”.

„Ty…” Richard upuścił młot. Wylądował z głuchym hukiem na dywanie.

Drzwi wejściowe zostały wyważone.

„POLICJA! RZUĆ BROŃ! RĘCE W GÓRĘ!”

Trzech funkcjonariuszy wpadło do korytarza z wyciągniętą bronią. Oficer Miller prowadził. Natychmiast ogarnął wzrokiem scenę: Richard stał nad wygiętym sejfem z młotem kowalskim, ja leżałem na podłodze z krwią z wargi i starsza kobieta trzymała się za gardło.

„Na ziemię! Natychmiast!” warknął Miller .