Moja teściowa odważyła się wyrzucić moją sześcioletnią córkę z domu podczas urodzin mojego siostrzeńca. Kiedy odkryłam prawdziwy powód jej zachowania, wiedziałam, że nadszedł czas, aby dać jej nauczkę, której nie zapomni.

Kiedy zobaczyłam moją córeczkę zostawioną na zewnątrz, płaczącą, na prostym rodzinnym przyjęciu urodzinowym, cała cierpliwość, którą gromadziłam latami, nagle legła w gruzach. Tego dnia mój gniew zrodził się z przysięgi samotnej matki: nikt nigdy nie będzie decydował za moją córkę, gdzie jej miejsce.

Poznałam Michaela, gdy miałam dwadzieścia osiem lat. Byłam już rozwódką i matką dwuletniej Sophie. Zabrałam ją na naszą pierwszą randkę: nie tylko dlatego, że nie miałam nikogo, kto by się nią zaopiekował, ale przede wszystkim dlatego, że chciałam od razu wiedzieć, czy jest w stanie kochać mnie przez całe życie – łącznie z nią.

Wielu mężczyzn udawało przed nim. Wymuszone uśmiechy, niezręczne, przyjacielskie poklepywanie… Ale Michael przykucnął przed nią, pochwalił jej skarpetki w króliczki i spędził dwadzieścia minut, naklejając na nią brokat, podczas gdy ja patrzyłem z ciężkim sercem.