Moja teściowa myślała, że ​​mnie przechytrzyła, namawiając mnie do przepisania domu na siebie. Aby uczcić swoje „zwycięstwo”, urządziła wystawne przyjęcie, zapraszając całą rodzinę, by rozkoszowała się swoim triumfem. Uśmiechnąłem się i poprosiłem, żeby przeczytała dokumenty na głos – jeszcze raz. Gdy się zająknęła, olśniło ją jak grom z jasnego nieba. A potem, na oczach wszystkich… zemdlała.

Próbowała zakwaterować się w swoim domu, odmawiając pakowania. Ale ja nie żartowałem. Trzydziestego dnia pojawiłem się z policją i ślusarzem.

Kim została wyciągnięta, krzycząc wulgaryzmy, ściskając swoje markowe torebki, podczas gdy sąsiedzi się przyglądali. To była scena, ale to było zamknięcie.

Nie zatrzymałem jej domu. Nie chciałem, żeby cokolwiek przez nią tknęła. Sprzedałem go natychmiast przemiłej młodej parze, która przypominała mi Rhetta i mnie, kiedy zaczynaliśmy.

Dochód ze sprzedaży był pokaźny. Pieniądze te wykorzystałem na spłatę pozostałej części kredytu hipotecznego za mój własny dom, co oznaczało, że dom Rhetta był teraz w pełni nasz, wolny od obciążeń.

Za resztę pieniędzy zabrałem George’a i Rosie na wakacje do Włoch – podróż, o której Rhett zawsze marzył. Piliśmy wino, jedliśmy makaron i wznosiliśmy toast za jego pamięć, śmiejąc się i płacząc w toskańskim słońcu.