Moja teściowa myślała, że ​​mnie przechytrzyła, namawiając mnie do przepisania domu na siebie. Aby uczcić swoje „zwycięstwo”, urządziła wystawne przyjęcie, zapraszając całą rodzinę, by rozkoszowała się swoim triumfem. Uśmiechnąłem się i poprosiłem, żeby przeczytała gazety na głos – jeszcze raz. Gdy się zająknęła, olśniło ją jak grom z jasnego nieba. A potem, na oczach wszystkich… zemdlała.

Zadzwoniłem do Kim następnego dnia. Powiedziałem jej, że wygrała. Powiedziałem jej, że jestem załamany, zbyt zmęczony, żeby walczyć, i że dom bez Rhetta nic nie znaczy. Uwierzyła w to bezwarunkowo, chełpiąc się, jaki „rozsądny” w końcu się stałem.

„Przygotuj papiery” – powiedziałem jej. „Podpiszę, co tylko zechcesz. Tylko przynieś te rzeczy”.

Tydzień później wezwała mnie do siebie. Zatrudniła taniego prawnika, żeby sporządził umowę przeniesienia własności. Siedziałem naprzeciwko niej, czytając dokument, podczas gdy ona uśmiechała się krzywo, popijając kawę Starbucks.

„Mam własnego prawnika” – powiedziałem, wyciągając teczkę z torby. „Przygotował dla ciebie również dokument do podpisania. To tylko formalność – umowa o przyjęciu darowizny. Stwierdza ona, że ​​otrzymujesz nieruchomość bezpłatnie i zwalnia mnie z wszelkich zobowiązań podatkowych”.

„Czy naprawdę muszę to podpisać?” – zapytała zirytowana, sięgając po długopis.

„Tylko jeśli chcesz ten dom, Kim.”

Nawet tego nie przeczytała. Była tak zaślepiona perspektywą posiadania mojego domu, że podpisała się z rozmachem.

„Proszę” – powiedziała, odsuwając papier w moją stronę. „Teraz podpisz akt.”

Podpisałem jej dokument. Chwyciła go, uśmiechając się jak kot z Cheshire.

„Wreszcie” – powiedziała. „Spodziewam się, że wyjdziesz do końca miesiąca. Muszę zrobić remont.”

„Oto te rzeczy” – powiedziała, kopiąc pudełko w moją stronę. „Nie mów, że nigdy ci niczego nie dałam”.

Otworzyłam pudełko. Pierścionek, album, rękawiczka – wszystko było na miejscu. Powstrzymałam łzy ulgi.

„Do zobaczenia, Naomi” – machnęła lekceważąco ręką. „Nie daj się uderzyć drzwiami”.

Wyszłam z pudełkiem, serce waliło mi jak młotem. Myślała, że ​​wygrała. Nie miała pojęcia, że ​​właśnie podpisała własny nakaz eksmisji.

Rozdział 4: Wielka impreza
Kim, jak to Kim, nie mogła po prostu wygrać po cichu. Musiała się cieszyć. Postanowiła urządzić wielką „parapetówkę”, żeby uczcić swój nowy nabytek – mój dom – zanim jeszcze się wyprowadziłam. Wydała ostatnie oszczędności na catering, dekoracje i otwarty bar, zapraszając wszystkich znajomych, żeby wciskali jej zwycięstwo w twarz.

Ona nawet mnie zaprosiła.

„Hej Naomi” – zaćwierkała przez telefon. „W ten weekend organizuję wielką imprezę. Chcę, żebyś była obecna, kiedy ogłoszę tę ważną nowinę. To sprawiedliwe, skoro dałaś mi tak hojny prezent”.

„Będę tam” – powiedziałem. „Za nic w świecie bym tego nie przegapił”.

W dniu imprezy przyjechałam z Rosie i George’em u boku. Miejsce – wynajęta sala, bo Rosie nie mogła jeszcze korzystać z domu – było udekorowane na złoto i biel. Kim dowodziła w centrum, ubrana w cekinową sukienkę, która kosztowała więcej niż jej samochód.

Stuknęła łyżeczką w szklankę, uciszając pomieszczenie.

„Dziękuję wszystkim za przybycie!” – oznajmiła, promieniejąc. „Dzisiaj jest wyjątkowy dzień. W końcu mam dom, na jaki zasługuję. Moja synowa, Naomi, łaskawie podarowała mi swój dom. To duże poświęcenie, ale rodzina pomaga rodzinie, prawda?”

Przez tłum przeszedł szmer. Ludzie wyglądali na zdezorientowanych. Dlaczego pogrążona w żałobie wdowa miałaby oddać swój dom?

„Kim” – odezwałem się, robiąc krok naprzód. W pomieszczeniu zapadła cisza. „Dlaczego im nie powiesz, dlaczego ci to dałem?”

„Och, przestań być skromna” – zaśmiała się nerwowo. „Po prostu nie dawała rady z kredytem hipotecznym, wszyscy. Za dużo dla samotnej dziewczyny”.

„To kłamstwo” – powiedziałam wyraźnie. „Szantażowałeś mnie. Ukradłeś obrączkę mojego zmarłego męża i groziłeś, że ją zniszczysz, jeśli nie przepiszę domu”.

Rozległ się okrzyk zdumienia. Twarz Kim zbladła.

„Ona kłamie!” krzyknęła. „Ona oszalała z żalu!”

„Rosie i George znają prawdę” – powiedziałem.

Rosie podeszła. „To prawda. Moja matka jest złodziejką i szantażystką”.

„Zdrajcy!” krzyknęła Kim. „Zasłużyłam na ten dom! Mój syn za niego zapłacił!”

„Właściwie” – przerwałem jej, unosząc kartkę papieru – dokument, który podpisała bez czytania. „Nie jesteś nikim”.

„O czym ty mówisz?” warknęła. „Mam akt własności! Podpisałeś go!”