Moja teściowa ciągle powtarzała, że ​​upadek mojego syna to nic innego jak poślizg, dopóki sąsiad nie udostępnił nagrania ujawniającego, kto spowodował jego potknięcie

W domu panowała ciężka atmosfera, gęstsza niż jakakolwiek kłótnia. Minęły trzy dni od upadku. Trzy dni od pobytu w szpitalu. Trzy dni od czasu, gdy pięcioletni Leo wrócił do domu z jaskrawoniebieskim gipsem na ręce – bolesnym przypomnieniem złamania w ich życiu.

Eleanor, teściowa Sarah, jako pierwsza wymyśliła tę historię. Jej głos niósł w sobie spokojną pewność siebie i autorytet.
„Och, wiesz, jacy są mali chłopcy! Był taki podekscytowany, zbiegając po schodach w skarpetkach. Drewniane podłogi są takie śliskie”.
Powtarzała to tak często, że zaczęło brzmieć jak prawda.

Mark, szwagier Sary, który w wieku dwudziestu dziewięciu lat wciąż mieszkał w swoim dziecięcym pokoju, skinął głową bez wyrazu. Powiedział, że „był w kuchni, żeby się napić” i tylko „słyszał głuchy odgłos”. Jego słowa brzmiały jak słowa matki, puste i puste, ale zmęczona Sarah to wyczuła.

Tom, jej mąż, był uwięziony między nimi. Wyczerpanie malowało się na jego twarzy, gdy próbował zachować spokój, którego nie było. Kochał Sarę, ale wciąż tkwił w orbicie matki. Chciał wierzyć w tę prostą wersję. Potrzebował, żeby była prosta.