Moja synowa zepchnęła mój wózek inwalidzki z klifu do rwącego morza, a następnie zadzwoniła pod numer 911, szlochając o „strasznym wypadku”. „Burza ją po prostu porwała!” – lamentowała – nieświadoma, że ​​mój zmarły mąż, genialny wynalazca, przygotował się na tę chwilę. Tonąc pod falami, nacisnęłam sekretny przycisk. Mile dalej detektyw, słuchając jej kłamstw, odebrał telefon, który zmienił wszystko.

Później tego wieczoru Margaret wjechała na wózku do dawnego warsztatu Richarda. Drobinki kurzu unosiły się w złotym świetle. Dotknęła ściany z planami, jego szkicami prototypów i notatkami nabazgranymi na marginesach. Na jednym z nich zauważyła coś nowego – projekt z etykietą „Projekt Strażnik: Faza II”.

Jej palce przesunęły się po imieniu. Uśmiechnęła się. „Zawsze byłaś o krok do przodu, prawda, kochanie?”

Na zewnątrz burzowe chmury się rozwiały. Morze znów było spokojne. I po raz pierwszy od tamtej strasznej nocy ona też.