Moja synowa powiedziała: „Mamo, koniecznie zjedz wszystko, co zostało w lodówce”, po czym ona i mój syn zabrali całą rodzinę na imprezę z okazji jego awansu, ale celowo mnie zostawili. Odpowiedziałam tylko jednym słowem — „Dobrze” — po cichu spakowałam swoje rzeczy i wyszłam, a kiedy około północy wrócili pijani do domu i otworzyli drzwi, to, co zobaczyli w środku, zamarło w bezruchu.

To była synowa, którą traktowałam jak własną córkę.

„Dobrze, dobrze” – powiedział w końcu Julian, a w jego głosie słychać było kompromis. „Porozmawiam jeszcze z mamą. A tak przy okazji, schowałaś już plany pięter nowego domu? Nie pokazuj ich mamie”.

„Oczywiście” – powiedziała Clara z samozadowoleniem. „Zamknęłam je w szufladzie w biurze. Piwnica została zamieniona na schowek. Jeśli zapyta, powiemy po prostu, że projektant zalecił, żeby starsi ludzie mieszkali na parterze”.

Nie mogłem już słuchać. Odwróciłem się, żeby wyjść, ale przypadkiem wpadłem na stojak na parasole przy drzwiach. Z głośnym brzękiem upadł.

Rozmowa w gabinecie nagle się urwała.

„Kto tam?” zapytał Julian zmęczonym głosem.

Drzwi zostały gwałtownie otwarte. Julian i Clara stali tam, gapiąc się na mnie z wyrazem szoku na twarzach.

Przez chwilę powietrze zdawało się zamarzać.

„Mamo… kiedy… kiedy wróciłaś?” – wyjąkał Julian.

„Przed chwilą” – powiedziałem. Mój głos brzmiał zaskakująco spokojnie. „Słyszałem, jak o mnie rozmawialiście”.

Twarz Clary natychmiast zbladła.

„Mamo, pozwól nam wyjaśnić…”

„Nie trzeba wyjaśniać” – powiedziałem. „Wystarczająco dużo słyszałem”.

Odwróciłam się i poszłam w stronę swojego pokoju. Julian pobiegł za mną i złapał mnie za rękę.

„Mamo, źle zrozumiałaś. Nie o to nam chodziło…”

Strząsnąłem jego dłoń.

„Julian, mam sześćdziesiąt osiem lat, a nie sześć. Wiem, co słyszałem”.

Clara nagle podbiegła i zablokowała mi drogę.

„Skoro już to słyszałaś”, warknęła, „powiedzmy sobie wprost. Te pieniądze są dla nas bardzo ważne. Przyszła edukacja Leo, kupno domu, ślub – to wszystko kosztuje. Po co takiej staruszce jak ty potrzeba tyle pieniędzy?”

Spojrzałem na tę kobietę, którą kiedyś uważałem za łagodną i uroczą, i nagle poczułem, że jest mi zupełnie obca. Jej oczy błyszczały chciwością i wyrachowaniem, a usta wykrzywiał gniew.

„Klaro” – powiedziałam, starannie wymawiając każde słowo – „ten dom został kupiony za oszczędności całego życia twojego teścia i mnie. Mam prawo decydować, jak go wykorzystać. Ty…”

Klara trzęsła się ze złości.

„Czy próbujesz doprowadzić nas do śmierci?”

„Dość!” – ryknął nagle Julian, zaskakując nas oboje. „Przestań. Mamo, najpierw idź odpocząć. Porozmawiamy jutro”.

W milczeniu weszłam do pokoju i zamknęłam drzwi. Wszystkie siły zdawały się mnie opuszczać. Siedząc na skraju łóżka, ręce drżały mi niekontrolowanie. Skronie pulsowały bólem.

To była rodzina, dla której poświęciłem wszystko.

W ich oczach byłam tylko utrapieniem. Starą kobietą, która powinna posłusznie oddać swój majątek.

Na stoliku nocnym stało zdjęcie Arthura i mnie. Uśmiechał się na nim delikatnie, jakby dodawał mi sił. Delikatnie pogłaskałam ramkę, a łzy cicho spływały.

„Och, Arthurze” – mruknąłem. „Jak nasz syn stał się taki?”

Noc robiła się późna. W domu panowała cisza. Leżałam w łóżku, nie mogąc zasnąć. W mojej głowie odtwarzały się sceny z przeszłości – wykrzywiona twarz Clary, tchórzostwo Juliana.

Nagle poczułem silny ból głowy, a za moimi oczami eksplodował błysk białego światła. Próbowałem usiąść, ale prawa strona ciała nie reagowała. Prawa ręka bezwładnie opadła na bok łóżka.

O nie.

Niejasno zdawałem sobie sprawę, co się dzieje. Próbowałem wołać o pomoc, ale nie mogłem wydobyć z siebie żadnych wyraźnych słów – słyszałem tylko stłumione jęki. Zacząłem tracić wzrok.

W ostatnich chwilach świadomości zobaczyłem, jak ktoś otwiera drzwi i w progu pojawia się przerażona twarz Juliana.

„Mamo! Mamo, co ci jest?” Jego głos brzmiał, jakby dochodził z daleka. „Klara, zadzwoń po karetkę. Mama chyba ma udar!”

Potem wszystko zrobiło się czarne.

Oślepiające białe światło.

To było moje pierwsze wrażenie świata, kiedy znów się wynurzyłem. Potem zapach środka dezynfekującego, rytmiczne pikanie maszyny i uczucie szorstkiej pościeli pode mną.

Próbowałem otworzyć oczy, ale moje powieki były ciężkie jak ołów.

„Ciśnienie krwi jest stabilne. Ruchomość prawej kończyny drugiego stopnia. Łagodny udar. Wymaga dalszej obserwacji.”

Do moich uszu dobiegła urywana rozmowa. Wydawało się, że to lekarz.

„Mamo, słyszysz mnie?”

Tym razem to był głos Juliana, bardzo blisko, zdławiony łzami.

Zebrałam wszystkie siły i w końcu otworzyłam oczy. W moim rozmazanym polu widzenia powoli wyostrzyła się wychudzona twarz Juliana. Jego oczy były zaczerwienione i opuchnięte, a twarz nieogolona. Wyglądał na dziesięć lat starszego.

„Wody” – udało mi się wydusić. Gardło miałem suche jak w ogniu.

Julian szybko użył wacika, żeby nawilżyć moje usta.

„Lekarz powiedział, żebyś nie piła za dużo. Możesz się udławić. Mamo, śmiertelnie mnie wystraszyłaś”.

Lekko poruszyłem oczami, rozglądając się po otoczeniu. To była dwuosobowa sala szpitalna. Stałem przy oknie. Drugie łóżko było puste. Na zewnątrz niebo było zachmurzone. Nie dało się określić godziny.

„Która godzina?” zapytałem chrapliwie.

„O trzeciej po południu” – odpowiedział Julian, patrząc na zegarek. „Byłeś nieprzytomny przez dzień i noc”.

Próbowałem poruszyć prawą ręką. Czułem tylko lekkie czucie. Nie mogłem jej unieść. Moja prawa noga była taka sama. Lewa strona ciała mogła się poruszać, ale każdy większy ruch przyprawiał mnie o zawroty głowy.

„Lekarz powiedział, że miałeś lekki udar” – powiedział Julian, trzymając mnie za lewą rękę. „Twoja prawa strona jest chwilowo osłabiona, ale można ją odzyskać dzięki fizjoterapii”.

Skinąłem głową, po czym nagle coś sobie przypomniałem.

„Leo?” wyszeptałam.

„Jest w domu rodziców Clary” – powiedział cicho Julian. „Clara ma ważny projekt w pracy. Nie może się wyrwać”.

Zamknąłem oczy, a moje serce zrobiło się zimne.

Moja synowa nawet nie chciała mnie odwiedzić w szpitalu.

To była rodzina, którą opiekowałam się przez trzy lata.

„Mamo” – Julian zawahał się. „Jeśli chodzi o tamtą noc, my…”

„Nie mów tego” – przerwałam słabym, ale stanowczym głosem. „Słyszałam wszystko”.

Twarz Juliana zbladła.

„Mamo, to były tylko gniewne słowa. Nie mieliśmy tego na myśli…”

„Julian” – spojrzałem na niego uważnie – „mam sześćdziesiąt osiem lat, nie sześć. Wiem, jaka jest różnica między słowami pełnymi złości a tym, co naprawdę masz na myśli”.

Ze wstydu spuścił głowę i zacisnął dłonie w pięści.

„Przepraszam, mamo. Tak mi przykro.”

Nie odpowiedziałem. Odwróciłem głowę, żeby spojrzeć przez okno. Niebo było ponure, wyglądało, jakby za chwilę miało padać. W pokoju zapadła cisza, słychać było jedynie pikanie monitora.

Pielęgniarka weszła, żeby sprawdzić mi ciśnienie i podłączyć kroplówkę, przerywając niezręczną ciszę. Po jej wyjściu Julian, jakby rozpaczliwie szukając nowego tematu, powiedział:

Lekarz powiedział, że musisz pozostać pod obserwacją w szpitalu przez dwa tygodnie. Potem zobaczymy, czy trzeba będzie cię przenieść do ośrodka rehabilitacyjnego.

„A jak z kosztami?” – zapytałem nagle.

Julian był zaskoczony.

“Co?”

„Rachunki ze szpitala. Opłaty za leczenie” – powiedziałem spokojnie. „Moje ubezpieczenie niewiele pokrywa”.

„To… nie martw się” – wyjąkał Julian. „Clara i ja coś wymyślimy”.

Wydałem z siebie zimny, suchy śmiech.

„Za pieniądze zarobione na rozbiórce?”

Twarz Juliana poczerwieniała.

„Mamo, nie o to mi chodziło…”

„Więc co miałeś na myśli?” – naciskałem. „Nie spieszyło ci się, żeby wydać te pieniądze na dom szeregowy?”

„Ja…” Julianowi zabrakło słów. Po dłuższej chwili wymamrotał: „Mamo, musisz teraz odpocząć. Porozmawiamy o tym później”.

Właśnie wtedy drzwi pokoju się otworzyły i weszła znajoma postać. Był to pan Peterson, trzymający bukiet kwiatów.

„Pani Chen” – powiedział, szybko podchodząc do mojego łóżka. „Słyszałem, że jest pani w szpitalu. Przyszedłem się z panią zobaczyć”.

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

„Panie Peterson, jak pan…”

„Pracownicy ośrodka społecznościowego mi powiedzieli” – powiedział. „Wszyscy się o ciebie martwią”.

Julian niezręcznie wstał.

„To James Peterson, nauczyciel kaligrafii mojej mamy” – powiedziałem. „Julian Chen, mój syn”.

Pan Peterson uścisnął mu dłoń, a w jego wyrazie twarzy malowało się połączenie ciepła i troski.

„Nie martw się zajęciami” – powiedział do mnie. „Skup się na poprawie. Pat i reszta powiedzieli, że chcą cię odwiedzić, ale bałem się, że będzie za dużo ludzi i zakłóci to twój odpoczynek, więc powiedziałem im, żeby przyszli za kilka dni”.

Byłem tak wzruszony, że oczy zaszły mi łzami.

„Dziękuję. Przepraszam, że wszystkich zmartwiłem.”

Pan Peterson zadał jeszcze kilka pytań na temat mojego stanu i obiecał skontaktować mnie z dobrym fizjoterapeutą. Julian przez cały czas stał z boku, wyglądając dziwnie nie na miejscu.

Po chwili pan Peterson wstał, żeby wyjść.

„Spokojnie odpoczywaj. Do zobaczenia” – powiedział. Zanim wyszedł, rzucił Julianowi znaczące spojrzenie. „Rodzina jest najważniejsza. Mam nadzieję, że ją cenisz”.

Po wyjściu pana Petersona Julian milczał przez długi czas. Potem nagle powiedział:

„Mamo, pójdę kupić ci owoce” – powiedziała i pospiesznie wyszła z pokoju.

Leżałam sama na szpitalnym łóżku, patrząc na kwiaty, które przyniósł pan Peterson – bukiet goździków i gipsówki, prosty i świeży. Na kartce widniał napis: Życzymy pani Chen szybkiego powrotu do zdrowia – od wszystkich członków klasy kaligrafii w ośrodku społecznościowym.

Proste powitanie, ale wywołało u mnie łzy w oczach.

Ludzie, których znałam zaledwie od dwóch tygodni, troszczyli się o mnie bardziej niż moja własna rodzina.

Wieczorem drzwi znów się otworzyły. Myślałem, że to Julian, ale zamiast tego zobaczyłem Pata zaglądającego do środka z termosem.

„Pani Chen” – wyszeptała. „Wkradłam się. Pielęgniarka nie wpuszczała zbyt wielu gości”.

Byłem tak szczęśliwy, że spróbowałem usiąść. Pat szybko mnie powstrzymał.

„Nie ruszaj się, nie ruszaj się. Po prostu się połóż” – powiedziała, otwierając termos. Pyszny aromat natychmiast wypełnił pomieszczenie. „Zrobiłam rosół. Dobry na regenerację”.

Z pomocą Pata wypiłem kilka łyków gorącej zupy. Od razu zrobiło mi się ciepło w żołądku.

„Gdzie jest twój syn?” Pat rozejrzał się. „Czemu go tu nie ma?”

„Poszedł coś kupić” – powiedziałem cicho.

Pat zacisnęła usta.

„Jesteś w szpitalu, a on ma czas na zakupy” – mruknęła. Potem zniżyła głos. „Pani Chen, powiem pani coś. Mój syn był taki sam. Kiedy byłam chora w szpitalu, był zajęty oglądaniem domów z żoną”.

Pokręciłem głową z gorzkim uśmiechem.

„Pat, proszę…”

„Dobra, dobra, nie mówmy o smutnych rzeczach” – powiedziała szybko, klepiąc mnie po dłoni. „Wiesz, że pan Peterson oprawił twoją pracę „Harmonia w rodzinie ”? Powiedział, że umieści ją w najbardziej widocznym miejscu na wystawie”.

Spojrzałem na nią ze zdziwieniem.

„Napisałem to tak źle.”

„Kto tak mówi?” Oczy Pata rozszerzyły się. „Pan Peterson powiedział, że twoje postacie mają mocną strukturę, którą musiałeś ćwiczyć od dziecka”.

Gdy rozmawialiśmy, drzwi nagle się otworzyły. Julian stał tam z torbą owoców, wyraźnie zaskoczony widokiem Pata.

„A ty jesteś…?” zapytał.

„Jestem przyjacielem pani Chen” – powiedział Pat, prostując się. „Mam na imię Pat. Pewnie jesteś jej synem, prawda? Wyglądasz zupełnie jak ona”.

Julian niezręcznie skinął głową.

„Cześć. Dziękuję za odwiedziny u mojej mamy.”

„Pani Chen jest bardzo popularna w naszym ośrodku społecznościowym” – powiedział znacząco Pat. „Wszyscy ją kochają. Masz wielkie szczęście, że masz tak wspaniałą matkę”.

Twarz Juliana poczerwieniała, a potem zbladła. Mógł tylko skinąć głową.

Pat została jeszcze chwilę, a potem odeszła. Zanim odeszła, szepnęła mi:

„Pani Chen, pamiętaj: jeśli czegoś potrzebujesz, po prostu poproś. My, starzy, może nie mamy dużo pieniędzy, ale w grupie siła”.

Wdzięcznie ścisnąłem jej dłoń.

Po wyjściu Pata Julian w milczeniu obrał jabłko, pokroił je na małe kawałki i nakarmił mnie nim. Żadne z nas nie wspomniało o wcześniejszych nieprzyjemnych przeżyciach, ale w ciszy coś zdawało się powoli zmieniać.

Tej nocy, kiedy pielęgniarka przyszła zrobić mi zastrzyk, Julian został poproszony o opuszczenie pokoju. Kiedy wrócił, jego twarz była niezwykle ponura.

„O co chodzi?” zapytałem.

Julian zawahał się.

„Klara dzwoniła” – powiedział w końcu. „Leo ma gorączkę. Nie może wyjść, więc chce, żebym wrócił”.

Moje serce się ścisnęło.

„W takim razie powinieneś wracać. Leo jest ważniejszy.”

„Ale ty…”

„Dam sobie radę” – zdobyłam się na uśmiech. „Pielęgniarki już są”.

Po chwili wewnętrznego konfliktu Julian w końcu powiedział:

„W takim razie wrócę i sprawdzę. Będę tu jutro rano.”

Pomógł mi ustawić łóżko, nalał szklankę wody i postawił ją w zasięgu ręki.

„Mamo, jeśli będziesz czegoś potrzebować, po prostu naciśnij przycisk połączenia” – powiedział.

Patrząc na jego oddalające się plecy, miałem mieszane uczucia. Kiedy Leo był chory, natychmiast wracał. Kiedy ja miałem udar, wahał się.

Taka była rzeczywistość.

Następnego ranka przyszedł lekarz na obchód. Powiedział, że mój stan jest stabilny i mogę rozpocząć proste ćwiczenia rehabilitacyjne. Młody terapeuta nauczył mnie poruszać palcami u rąk i nóg. Chociaż każdy ruch był niezwykle trudny, zacisnąłem zęby i wytrwałem.

Julian pojawił się dopiero o południu, z przekrwionymi oczami.

„Leo miał gorączkę do stu dwóch stopni” – powiedział zmęczony, siadając. „To była ciężka noc. Teraz czuje się lepiej. Clara wzięła dzień wolny, żeby się nim zająć”.

Skinąłem głową i nie powiedziałem nic więcej.

Po południu niespodziewanie odwiedziła nas pracownica społeczna, Sarah, przynosząc kosz owoców.