Moja synowa powiedziała gościom: „Nie sądzę, żeby dała radę sama wytrzymać dłużej niż rok. Bez tej rodziny nie jestem pewna, czy w ogóle dałaby sobie radę”. Kilka osób się roześmiało, a ktoś nawet podniósł telefon, żeby to nagrać. Uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam: „Po co czekać rok? Wyjeżdżam już teraz”. Więc odeszłam i zbudowałam coś własnego, nad czym teraz musi się dwa razy zastanowić.

„Zmusiło mnie to do zobaczenia siebie.

„Dało mi to złość, której potrzebowałam, żeby się zmienić”.

Spojrzałam na niego — na mojego syna, na tego niedoskonałego mężczyznę, którego kochałam mimo wszystko.

„Powiedz więc Samancie” – powiedziałem cicho – „dziękuję.

„Bo bez jej okrucieństwa nigdy nie odkryłabym swojej siły”.

Skinął głową na znak zrozumienia.

Przytuliliśmy się — szczerze, z przebaczeniem i nadzieją w środku.

Tego dnia myślała, że ​​mnie niszczy.

Ale tak naprawdę oddała mi z powrotem moje życie.