Moja synowa kazała mi się wyprowadzić z domu po śmierci syna. Podczas odczytywania testamentu powiedziała: „Mam nadzieję, że będziesz się cieszyć nowym życiem, bo dopilnowałam, żebyś niczego nie dostała”. Potem prawnik dodał: „Jest jeszcze jeden ostatni paragraf”… Kiedy ogłosił mój majątek, całkowicie zamilkła.

Wysłaliśmy odpowiedź składającą się z jednego zdania: PANI FAIRFIELD ODMAWIA.

Lato przeszło we wrzesień pachnący ołówkami. Pomalowałam sypialnię na kolor o nazwie Harbor Fog, bo kobieta w sklepie z farbami powiedziała, że ​​dzięki niemu pokoje wyglądają, jakby pamiętały ocean, nawet jeśli nigdy go nie widziały. Sama powiesiłam karnisz i dwa razy zaklęłam, a potem się roześmiałam, bo jedyną osobą, która mogła mnie za to zganić, byłam ja sama. Kupiłam używany stół jadalny na wyprzedaży kościelnej i przeszlifowałam krawędzie, aż nadgarstki odpoczęły.

W niedzielne popołudnie upiekłam brzoskwiniowy placek i zaniosłam dwa kwadraty na papierowych talerzykach sąsiadom. Emerytowany listonosz opowiadał mi historie o trasie, którą ominął. Trębacz zagrał mi ostatnie osiem taktów czegoś, czego się uczył, i zapytał, czy brzmi to jak wschód słońca, a ja odpowiedziałam: „Brzmi tak, jakbyś mówiła poważnie”. Uśmiechnął się i wrócił do domu, żeby powiedzieć to głośniej.

Mój poprzedni dom – dom Stephanie – przejechał obok mnie kiedyś w kształcie ciężarówki przeprowadzkowej z logo, które składało obietnice, których nikt nie dotrzyma. Tydzień później na podwórku pojawił się znak „Na sprzedaż”. Marcus musiał doradzić nam mniejsze mieszkanie. A może w końcu żałoba i kredyty hipoteczne zderzyły się. Tak czy inaczej, dom wyglądał dziwnie bez życia, które udawaliśmy, że w nim prowadzimy.

Pomyślałam, że zadzwonię do Stephanie, żeby jej życzyć wszystkiego najlepszego, ale tego nie zrobiłam, bo w moim gabinecie obowiązywała zasada, że ​​nie podejmuje się decyzji w dni, w które imiona sprawiają jej ból, a jej imię nadal tak było.

Zamiast tego napisałam list do samej siebie. Brzmiał on: NIE ZASŁUŻYŁAŚ NA TO, CO SIĘ STAŁO. ZASŁUŻYŁAŚ NA TO, CO SIĘ NASTĘPNIE STANIE. Włożyłam go do pudełka z listami męża, tworząc nową warstwę historii, którą mogę zachować dla siebie.

W rocznicę dnia, w którym telefon zadzwonił o 3:17, obudziłem się przed świtem i zrobiłem kawę. Siedziałem przy kuchennym stole, podczas gdy ciemność zamieniała się z porankiem, i patrzyłem, jak dom wstaje z łóżka. Na zewnątrz latarnie uliczne gasły jedna po drugiej, niczym grzeczni goście przepraszający.

Podłączyłam USB i znów spojrzałam na twarz Davida. Nadal bolała. I już się goiła.

Kiedy film się skończył, zamknąłem laptopa i wyjąłem notatnik. Zrobiłem listę:

—Sprawdź czujniki dymu.
—Zaplanuj badanie fizykalne.
—Zapytaj Claire o opcje ubezpieczenia długoterminowej opieki.
—Zadzwoń do Carol.
—Pomidory — zamknij je w klatkach, zanim wpadną na jakiś pomysł.