moja synowa ciągle mnie „sprawdzała” – aż przestałem grać bezradnego staruszka

Patrzyła na mnie z łagodnością, którą rzadko widywałem.

„Jeśli to zrobisz, nie będzie świątecznej kolacji. Nie będzie przyjęć urodzinowych. Odetniesz się od prądu. Jesteś pewien, że wytrzymasz tę ciszę?” – zapytała.

Pomyślałem o ciszy w moim mieszkaniu, kiedy Megan zostawiła otwarte drzwi. Pomyślałem o ciszy Brandona wpatrującego się w podłogę, podczas gdy jego żona kwestionowała moje zdrowie psychiczne.

To była cisza grobu.

Cisza w apartamencie byłaby ciszą spokoju.

„Za długo żyłam w hałasie, Bea” – powiedziałam. „Chyba pokocham ciszę”.

Wyszedłem z jej biura i wszedłem do windy. Gdy liczniki zbliżały się do holu, poczułem, jak ciężar planu spoczywa na moich barkach.

Był ciężki, ale solidny.

To było prawdziwe.

Miałam już dość bycia ofiarą.

Miałem już dość bycia zdezorientowanym staruszkiem.

Znów stałem się architektem swojego życia.

Wyszedłem w popołudnie Chicago. Wiatr był przenikliwie zimny, ale nie zapiąłem płaszcza. Musiałem to poczuć. Musiałem poczuć, że żyję.

Zatrzymałem taksówkę i podałem kierowcy adres sklepu z narzędziami.

Potrzebowałem śrub – ciężkich, przemysłowych śrub. Takich, które mocują sejf do podłogi tak mocno, że do jego przesunięcia potrzebny byłby młot pneumatyczny.

Megan chciała znaleźć zakopany skarb.

Chciała złamać kod Geralda Ali.

Zamierzałem dać jej dokładnie to, czego pragnęła: zagadkę, której nie potrafiła rozwiązać, i nagrodę, której nie mogła zatrzymać.

Wróciłem do mieszkania o czwartej po południu.

Powietrze w środku wydawało się stęchłe, przestarzałe i ciężkie od duchów życia, które miałam zamiar porzucić.

Nie zdjąłem płaszcza. Nie poluzowałem krawata.

Nie zostałem tam wystarczająco długo, żeby poczuć się komfortowo.

Poszedłem do kuchni i nalałem sobie szklankę wody. Stanąłem przy zlewie i spojrzałem na ceglaną ścianę sąsiedniego budynku.

Wziąłem głęboki oddech.

To musiało być idealne.

Musiało być na tyle głośno, żeby dało się usłyszeć, ale jednocześnie na tyle prywatnie, żeby brzmiało to jak sekret.

Wiedziałem, że ona tam była.

Nie musiałem widzieć jej samochodu. Nie musiałem czuć zapachu jej waniliowych perfum.

Odczułem jej obecność niczym spadek ciśnienia atmosferycznego.

Prawdopodobnie była na korytarzu, przyciskając ucho do drzwi – a może weszła do pustego mieszkania po drugiej stronie korytarza, które, jak wiedziałem, wykorzystywała jako punkt podsłuchowy. Widziałem zadrapania na zamku.

Była istotą przyzwyczajenia, a jej nawykiem było obserwowanie.

Chciała wiedzieć, kiedy umrę, żeby móc jako pierwsza znaleźć portfel.

Dziś zamierzałem dać jej coś lepszego niż akt zgonu.

Zamierzałem dać jej powód, żeby zaryzykowała wszystko.

Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer automatycznej usługi pogodowej.

To był bezpieczny szum tła, który mogłem przekrzyczeć.

Przyłożyłem telefon do ucha i wszedłem do salonu. Ustawiłem się przy drzwiach wejściowych – nie za blisko, ale na tyle blisko, żeby podniesiony, wzburzony głos przebił się przez szpary w kadrze.

Odchrząknąłem i pozwoliłem, by gra staruszka przeszła przeze mnie. Zgarbiłem ramiona. Pozwoliłem, by moja dłoń zadrżała.

Stałem się tą pełną lęku, zagubienia starszą osobą, za jaką chciała mnie wmówić.

„Posłuchaj mnie, panie Henderson” – powiedziałem głośno, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Mój głos drżał z wyćwiczonej frustracji. „Nie obchodzą mnie kary za wcześniejsze wypłaty. Nie obchodzą mnie ubezpieczenia FDIC. Skończyłem z bankami. Widziałem wiadomości. Wiem, co się dzieje. Gospodarka się wali i nie pozwolę wam zamrozić moich aktywów”.

Zatrzymałem się, dając wyimaginowanemu bankierowi czas na odpowiedź.

Chodziłam ciasno po dywanie, pozwalając, by moje buty szorowały podłogę.

Chciałem, żeby usłyszała kroki.

Chciałem, żeby usłyszała ten niepokój.

„Nie” – niemal krzyknąłem. „Nie, ty posłuchaj. Chcę zamknąć to wysokooprocentowane konto oszczędnościowe. Tak, to z 1998 roku. Chcę wszystko w gotówce. Nie mów do mnie z góry. Wiem, ile tam jest. Pięćset tysięcy dolarów”.

Pozwoliłem, aby liczba zawisła w powietrzu.

Pięćset tysięcy.

Pół miliona.

To była kwota, która odmieniła życie Megan. Wystarczająca, by spłacić karty kredytowe, kupić nowy samochód i zaspokoić jej fantazje przez co najmniej rok.

Wybrałem właśnie tę liczbę, ponieważ była wystarczająco wysoka, by wywołać szaleństwo, ale jednocześnie wystarczająco niska, by uznać ją za wiarygodną dla człowieka, który przepracował czterdzieści lat w korporacyjnej Ameryce.

Podszedłem bliżej drzwi. Wpatrywałem się w mosiężną klamkę, wyobrażając sobie jej ucho po drugiej stronie.

„Chcę, żeby było gotowe do jutra rano” – powiedziałem. „Przenoszę sejf do mieszkania dziś wieczorem. Tak, ten duży stalowy. Trzymam go tutaj, gdzie go widzę. Nie ufam ci. Nie ufam rządowi. Biorę swoje pieniądze i sam ich pilnuję”.

W uszach słyszałem monotonne przekazy służb meteorologicznych o ciśnieniu barometrycznym i przelotnych opadach.

Częściowe zachmurzenie z możliwymi opadami deszczu.

Dopasowywanie.

Burza z pewnością nadchodziła.

Kontynuowałem tę szaradę.

„Będę punktualnie o dziewiątej” – powiedziałem. „Rachunki w setkach. I nie dzwoń do mojego syna. To moje pieniądze. Nie musi wiedzieć. Jest słaby. Jego żona wydałaby je na buty. To moja emerytura. To moja siatka bezpieczeństwa”.

Rozłączyłem się, gwałtownie dźgając mnie palcem.

Rzuciłem go na poduszkę sofy.

Stałem tam, oddychając trochę ciężej, nie z wysiłku, ale pod wpływem adrenaliny wywołanej kłamstwem.

Teraz już tam było.

Przynęta była w wodzie.

Ślad zapachowy został pozostawiony.

Szybko podszedłem do półki z książkami.

Wyciągnąłem laptopa i otworzyłem zabezpieczony kanał z ukrytej kamery, którą trzy dni wcześniej zamontowałem w lampie w korytarzu.

To był obiektyw typu „rybie oko”, przez co miałem zniekształcony, ale wyraźny obraz korytarza na zewnątrz mieszkania 4B.

I oto była.

Megan stała przyciśnięta do ściany tuż przy moich drzwiach. Nawet nie próbowała się chować. Miała przechyloną głowę, szeroko otwarte oczy i nie mrugała.

Wyglądała jak ktoś, kto znalazł zgubiony portfel wypchany pieniędzmi.

Jej pierś falowała. Widziałem, jak chciwość zalewała ją fizycznymi falami. Szarpała jej rysy, zniekształcając twarz.

Wyciągnęła telefon z kieszeni. Jej palce przesunęły się po ekranie.

Wysyłała SMS-y do Brandona.

Dokładnie wiedziałem, co pisała.

Ma pół miliona w gotówce. Przywiezie je tutaj. Musimy je zdobyć.

Spojrzała na moje drzwi ostatni raz.

Jej ręka wyciągnęła się i zawisła nad klamką. Przez sekundę myślałem, że spróbuje się włamać.

Zesztywniałem, gotowy skonfrontować się z nią, gotowy pokrzyżować jej plany, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Jednak cofnęła rękę.

Była chciwa, ale nie była na tyle impulsywna, by zaatakować sejf, którego jeszcze tam nie było.

Odwróciła się i pobiegła korytarzem w stronę schodów. Nigdy nie widziałem, żeby poruszała się tak szybko.

Była pełna energii.

Teraz miała misję.

Już nie „sprawdzała” stanu zdrowia rzekomo umierającego krewnego.

Planowała napad.

Zamknąłem laptopa i poczułem falę mdłości.

Podejrzewać, że twoja rodzina jest najemnikami, to jedno.

Co innego było patrzeć, jak niemal drżeli na myśl o twoim wyimaginowanym majątku.

Nie wahała się. Nie martwiła się o moje bezpieczeństwo. Nie brała pod uwagę, że noszenie przy sobie takiej ilości gotówki może być dla mnie niebezpieczne.

Widziała tylko wypłatę.

Poszłam do sypialni i spakowałam ostatnie rzeczy do mojej małej walizki: szczoteczkę do zębów, zdjęcie Catherine i notatnik, w którym zapisywałam wtargnięcia Megan.

Rozejrzałem się po mieszkaniu.

Zostało pozbawione wszystkiego, co osobiste.

Wyglądało na zimne.

Wyglądało to jak pomieszczenie magazynowe.

Wróciłem do salonu i spojrzałem na miejsce, w którym miał stanąć sejf. Ciężkie śruby, które kupiłem, leżały na stole. Wiertarko-wkrętarka była w pełni naładowana.

Jutro rano przeprowadzkowcy wniosą stalową bestię windą towarową. Ja przykręcę ją, wypełnię atrapami akt, a potem zniknę na górze, do penthouse’u.

Sprawdziłem obraz z kamery na korytarzu po raz ostatni.

Korytarz był pusty, ale wiedziałem, że ona jest gdzieś tam i rozważa w myślach ten numer.

Pół miliona.

Pewnie siedziała w samochodzie i mówiła Brandonowi, że ich statek w końcu przypłynął. Pewnie w wyobraźni wydawała pieniądze, zanim jeszcze zobaczyła choćby dolara.

Założyłem płaszcz i wziąłem walizkę.

Podszedłem do drzwi i je otworzyłem.

Wyszedłem na korytarz i zamknąłem drzwi za sobą.

Kliknięcie zasuwy zabrzmiało ostatecznie.

Nie skorzystałem z windy.

Poszedłem po schodach.

Jeden lot. Dwa loty. Dziesięć lotów.

Potrzebowałem tego pieczenia w nogach. Musiałem sobie przypomnieć, że jestem silny.

Gdy dotarłem na czterdzieste piętro, oddychałem ciężko, ale czułem się czysty.

Otworzyłem drzwi do prywatnej windy w holu apartamentu.

Drzwi się rozsunęły, odsłaniając świat marmuru, szkła i ciszy.

Podszedłem do okien sięgających od podłogi do sufitu i spojrzałem na miasto.

Gdzieś tam, w labiryncie ulic, Megan knuła.

Niech przyjdzie, pomyślałem.

Nalałem sobie kieliszek dobrej szkockiej z baru. Usiadłem na krześle naprzeciwko monitorów, które ustawiłem na ścianie. Jeden ekran pokazywał korytarz w 4B. Na drugim wnętrze salonu.

Pułapka była uzbrojona.

Przynęta została zastawiona.

Wziąłem łyk szkockiej. Piekła przyjemnie.

Pomyślałem o rozmowie telefonicznej. Pomyślałem o kłamstwie.

Pięćset tysięcy dolarów.

Dla większości ludzi była to kwota zmieniająca życie.

Ale lekcja, którą Megan miała wkrótce otrzymać, kosztowała ją o wiele więcej niż pieniądze.

Obserwowałem pusty korytarz na monitorze.

Scena była gotowa na akt finałowy.

Usiadłem wygodnie i czekałem.

Pająk nie goni muchy.

Pająk tka sieć i czeka, aż mucha dokona samozniszczenia.

A Megan leciała prosto w kierunku środka.

(CIĄG DALSZY NASTĄPI – CZĘŚĆ 3)

CZĘŚĆ 3

Przeprowadzający się przyjechali o 4:45 rano.

Nie byli to niechlujni studenci, których zatrudnia się z pizzą i colą do przenoszenia futonów. To byli ludzie na liście płac O’Mali Holdings. Nosili szare kombinezony bez logo. Poruszali się z cichą sprawnością zespołu taktycznego.

Znali mnie tylko jako prezesa.

Nie pytali, dlaczego mieszkam w rozpadającym się mieszkaniu z jedną sypialnią i zaciekami na suficie. Nie pytali, po co mi stalowy sejf przykręcony do podłogi w pokoju, który opuszczałem.

Oni po prostu wykonali swoją pracę.

Stałem w kącie salonu, popijając ostatnią filiżankę taniej kawy z automatu, który kupiłem w sklepie z używanymi rzeczami. Patrzyłem, jak wtaczają sejf.

To była prawdziwa bestia. Antyczny Diebold z lat 20. XX wieku, z czarnymi, żelaznymi i mosiężnymi tarczami, ważący prawie osiemset funtów. Wyglądał, jakby trafił do bankowego sejfu albo do jakiegoś starego filmu noir.

Wyglądało, jakby skrywało jakieś tajemnice.

„Środek pokoju” – poleciłem. „Przykręcone do belek. Chcę, żeby było nieruchome”.

Jeden z mężczyzn wyciągnął solidną wiertarkę udarową. Dźwięk śrub wbijanych w podłogę był przenikliwym mechanicznym wrzaskiem, który wibrował w podeszwach moich butów.

To był dźwięk zamykanej klatki.

Kiedy skończyli, sejf stał tam niczym monolit. Dominował w pustym pomieszczeniu. Emanował doniosłością.

Podszedłem do niego. Obróciłem pokrętło. Zapadki kliknęły z satysfakcjonującą precyzją. Otworzyłem ciężkie drzwi.

Wnętrze pachniało olejem i zimną stalą.

Sięgnąłem do teczki i wyciągnąłem przynętę.

Najpierw atrapy ksiąg rachunkowych – grube, oprawione w skórę księgi pełne rzędów bezsensownych liczb, które dla niewprawnego oka wydawały się niezwykle ważne. Ułożyłem je starannie w stos.

Następnie umieściłem małe, czarne pudełko w tylnym rogu.

Urządzenie śledzące GPS.

Był aktywny, maleńkie czerwone światełko migało w rytmie powolnego, miarowego bicia serca. Gdyby ten sejf się poruszył choć o cal, wiedziałbym o tym.

Na koniec położyłem na wierzchu teczkę z tuszem.

MAJĄTEK GERALDA ALI – POUFNY.

W środku znajdowała się pojedyncza kartka papieru z saldem konta. Tylko suma, bez numerów kont. Tylko wynik końcowy.

Ser w pułapce na myszy.

Zamknąłem drzwi. Obróciłem pokrętło. Zamknąłem je.

Następnie zajęto się oznakowaniem.

Beatrice wysłała je kurierem późnym wieczorem. Nie były to odręczne notatki. Były to oficjalne, laminowane ulotki, sporządzone zgodnie z federalnymi standardami bezpiecznego przechowywania dokumentów.

Pierwszą przykleiłem taśmą do przedniej części sejfu:

OSTRZEŻENIE: OGRANICZONY DOSTĘP DO
FEDERALNYCH DOKUMENTÓW PODATKOWYCH,
WŁASNOŚĆ ARCHIWUM O’MALI HOLDINGS

Drugą przykleiłem taśmą do wewnętrznej strony drzwi wejściowych na wysokości oczu:

WSTĘP WZBRONIONY
TYLKO DLA UPOWAŻNIONYCH OSÓB.
NARUSZENIA PODLEGAJĄ ŚCIGANIU FEDERALNEMU

To zmieniło pokój.

Gdy zniknęły meble, a sejf stał w ostrym porannym świetle, mieszkanie przestało przypominać dom.