Moja „słodka” przyjaciółka ukrywała suknię ślubną mojej zmarłej matki przez 2 lata, udając, że nie może jej znaleźć – byłam w szoku, gdy dowiedziałam się, dlaczego

Poznałyśmy się z Anną w laboratorium biologicznym na drugim roku studiów w naszym rodzinnym mieście. Opowiedziała żart o żabach, zaśmiałam się za głośno i od tamtej pory nie przestałyśmy rozmawiać. Była przy mnie podczas nieudanych randek, rozmów kwalifikacyjnych, a nawet po nagłej śmierci mojej mamy.

Tylko w celach ilustracyjnych
Anna była osobą, której myślałam, że mogę całkowicie zaufać, typem przyjaciółki, która zachowywała moje sekrety jak swoje własne, dopóki nie ujawniła czegoś, co zmusiło mnie do podjęcia kroków prawnych i zakończyło naszą przyjaźń.

Kiedy dwa lata temu z mężem Tylerem postanowiliśmy wyremontować nasz dom, miałam jedną obawę, która spędzała mi sen z powiek. Nie chodziło o hydraulikę ani o podarte podłogi, ale o suknię ślubną. Suknię ślubną mojej zmarłej mamy w kolorze kości słoniowej z koronką. Była starannie zapakowana w papier toaletowy i woreczki, a przekazywano ją z pokolenia na pokolenie niczym sekret.

Kiedy mama zmarła, ta sukienka stała się moją najcenniejszą rzeczą. I teraz martwiłam się, że ulegnie zniszczeniu podczas remontu. Wiecie, jak to czasem bywa, gdy coś wypada z obiegu podczas takich projektów.

Czemu go nie zatrzymam?” – zaproponowała Anna, kiedy stanęliśmy na środku mojego zdemolowanego pokoju gościnnego. „Och, nie stresuj się. Schowam go bezpiecznie w szafie. Nic mi nie będzie” – dodała słodko.